3 Land, dein End ist daa. I laaß meinn Zorn gögn di aus und sprich dyr s Urtl, wie s deine Taatn verdienend. Für all deine Grauln straaf i di ietz.
4 Ietz kenn i kain Gnaad meer. I verschoon di niemer, sundern laaß di büessn für dös, wasst taan haast. Ietz fallnd deine Grauln auf di zrugg. Dann werdtß is schoon kennen, däß i dyr Herr bin.
5 Yso spricht dyr Trechtein, mein Got: Ietz geet s auf mit n Unglück; ietz geet s dyrhin!
6 Ja, s End kimmt; aus ist s! Schoon packt s di an.
7 Ietz seitß dran, Leut von dönn Land. Bald ist s so weit, däß niemer plerrt werd eyn de Hoehn obn; dös haisst, wenn, naacherd vor Trauer!
8 Niemer lang, und i laaß meinn Zorn gögn di aus. Daa zaig i s dyr gscheid; dös taugt myr. I urtlt di ab, wiest ys mit deine Taatn verdient haast, und zal dyr deine gantzn Grauln haim.
9 Daa kenn i nixn, kain Mitlaid und kain Schoonung; nän, du brauchst ys schoon yso. Dös +haast dann von deine Graultaatn! Dann gaatß is kennen, däß enk i weitzig, dyr Trechtein.