2 jaki bikainez betea zegoen mahaian eta esan nion Tobias neure semeari:—Seme, zoaz eta ikus Ninivera erbesteratutako gure senideen artean Jaunaz bihotz-bihotzez oroitzen den behartsuren bat ba ote den eta ekarzu gurekin jatera. Itzuli arte itxarongo dizut.
3 Atera zen Tobias gure herritarren arteko behartsuren baten bila; baina itzultzean, esan zidan:—Aita!Nik esan nion:—Zer, seme?Eta hark:—Aita, gutar bat hil dute; ito egin dute eta oraindik hor datza plaza nagusian botata.
4 Bat-batean jaiki eta, janaria ukitu ere egin gabe utzirik, plazara joan nintzen gizon hura jasotzera, eta gela batean utzi nuen, eguzkia sartzean lur emateko.
5 Gero, etxera itzuli, garbikuntza egin eta bazkaldu egin nuen nahigabeturik.
6 Amos profetak Betelen kontra esandako profeziaz oroitu nintzen:«Zuen jaiak dolu bihurtuko dituteta zuen abestiak negar-kantu».Eta negar egin nuen.
7 Eguzkia ezkutatzean, hilobia egin eta ehortzi nuen gorpua.
8 Auzokoek barre egiten zidaten, esanez: «Ez du beldurrik! Horrelako zerbaitengatik ibili zitzaizkion agintariak bila, hiltzera kondenatzeko, eta ihes egin zuen. Baina berriro ere hilak hobiratzen ari da».