25 Nalika lagi bae manggon ing kono, wong-wong mau padha ora ngabekti marang Pangeran Yehuwah, mulane Sang Yehuwah nuli ndhatengake singa ana ing satengahe wong-wong iku; ana wong sawetara kang padha dipateni dening singa-singa mau.
26 Nuli ana wong kang munjuk marang Sang Nata ing Asyur: “Bangsa-bangsa ingkang panjenengan dalem boyongi dados tawanan saha kadhawuhan manggen ing kitha-kitha ing Samaria punika boten sami mangretos dhateng tatananing pangibadah dhateng Gusti Allahipun nagari ngriku, milanipun Gusti Allah wau lajeng nguculaken singa wonten ing satengahipun, lan tiyang-tiyang wau nunten sami dipun pejahi dening singa-singa punika, awit boten sami mangretos dhateng tatananing pangibadah dhateng Gusti Allahipun nagari ngriku.”
27 Sang Raja ing Asyur tumuli paring dhawuh mangkene: “Salah sijining imam panunggalane kang wus padha sira tawan lan sira parakake marang pambuwangan iku konen mrana, kareben manggon ing kana lan mulang marang wong-wong iku bab tatananing pangibadah marang Allahe nagara kono!”
28 Salah sawijining imam kang wus diboyong saka ing Samaria menyang ing pambuwangan nuli mangkat lan manggon ing Betel sarta banjur mulang marang wong-wong bab patrape ngabekti marang Pangeran Yehuwah.
29 Nanging saben bangsa iku wus gawe allahe dhewe, kang kapapanake ana ing omah-omah pepundhen ana ing tengger-tengger pangurbanan kang digawe dening para wong Samaria; saben bangsa tumindak mangkono ana ing kutha kang dienggoni:
30 wong Babil gawe reca Sukot-Benot, wong Kuta gawe reca Nergal, wong Hamat gawe reca Asima,
31 lan wong Awa gawe reca Nibhas tuwin Tartak. Wong Sefarwaim padha ngobong anak-anake minangka kurban marang Adramelekh lan Anamelekh, allah-allah ing Sefarwaim.