24 ข้าพเจ้ามองดูภูเขา นี่แน่ะ มันกำลังสั่นสะเทือนเนินเขาก็เคลื่อนตัวไปมา
25 ข้าพเจ้ามองดู และนี่แน่ะ ไม่มีมนุษย์เลยนกทั้งปวงบนท้องฟ้าได้หนีไปแล้ว
26 ข้าพเจ้ามองดู และนี่แน่ะ เรือกสวนไร่นาก็เป็นถิ่นทุรกันดารและเมืองทั้งสิ้นก็ปรักหักพังไปต่อพระพักตร์พระยาห์เวห์ ต่อพระพิโรธร้อนแรงของพระองค์
27 เพราะพระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า “แผ่นดินทั้งหมดจะเป็นที่ร้างเปล่า แต่เราก็จะไม่ทำให้ถึงอวสานเสียทีเดียว
28 เพราะเรื่องนี้โลกจะไว้ทุกข์และท้องฟ้าเบื้องบนจะดำมืดเพราะเราได้ลั่นวาจาแล้ว เราได้มุ่งหมายไว้แล้วเราจะไม่เปลี่ยนใจหรือหันกลับ”
29 เมื่อได้ยินเสียงพลม้าและพลธนูชาวเมืองทุกแห่งก็หนีไปพวกเขาเข้าไปอยู่ในพงไม้หนาทึบ และปีนป่ายไปตามศิลาเมืองทุกแห่งก็ถูกทอดทิ้งและไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่ในเมืองเหล่านั้นเลย
30 เจ้าผู้ถูกทิ้งร้างเอ๋ย เจ้าทำอะไรกัน?ที่เจ้าแต่งตัวสีแดงนั้นและที่เจ้าประดับตัวด้วยอาภรณ์ทองคำที่เจ้าขยายดวงตาให้กว้างด้วยแต้มสีเออ เจ้าแต่งตัวให้งามเสียเปล่าคนรักของเจ้าดูหมิ่นเจ้าพวกเขาแสวงชีวิตของเจ้า