11 “บรรดาผู้ปล้นมรดกของเราเอ๋ย แม้ว่าเจ้าจะเปรมปรีดิ์ แม้ว่าเจ้าจะลิงโลดแม้เจ้าจะระเริงอย่างโคสาวอยู่ที่หญ้าและร้องอย่างม้าพันธุ์ผู้
12 มารดาของเจ้าจะละอายอย่างอดสู และนางที่คลอดเจ้าจะถูกหลู่เกียรตินี่แน่ะ นางจะเป็นบรรดาประชาชาติ ที่รั้งท้ายเป็นถิ่นทุรกันดาร ที่แห้งแล้งและทะเลทราย
13 เมืองนั้นจะไม่มีคนเข้าอาศัย เพราะพระพิโรธของพระเจ้า แต่จะเป็นที่ร้างเปล่าอย่างที่สุดซึ่งคนที่ผ่านเมืองบาบิโลนไปจะตกตะลึงและเยาะเย้ยเพราะรอยตีทั้งสิ้นของเมืองนั้น
14 จงเรียงรายตัวของเจ้าทั้งหลายเข้ามา สู้บาบิโลนให้รอบข้างบรรดาเจ้าที่โก่งคันธนูจงยิงเธอ อย่าเสียดายลูกธนูเพราะเธอได้กระทำบาปต่อพระเจ้า
15 เปล่งเสียงโห่ร้องสู้เธอให้รอบข้างเธอยอมแพ้แล้วเครื่องป้องกันของเธอล้มลงแล้วกำแพงของเธอถูกพังลงมาแล้วเพราะนี่เป็นการแก้แค้นของพระเจ้าจงทำการแก้แค้นเธอทำกับเธออย่างที่เธอได้กระทำมาแล้ว
16 จงตัดผู้หว่านเสียจากบาบิโลนและตัดผู้ที่ถือเคียวในฤดูเกี่ยวเหตุเพราะดาบของผู้บีบบังคับทุกคนจึงหันเข้าหาชนชาติของตนและทุกคนจะหนีไปยังแผ่นดินของตน
17 “อิสราเอลเป็นเหมือนแกะที่ถูกสิงห์ขับล่าไป ทีแรกกษัตริย์อัสซีเรียกินเขา ในที่สุดนี้เนบูคัดเนสซาร์ กษัตริย์แห่งบาบิโลนได้แทะกระดูกของเขา