6 “จงหนีเสียจากท่ามกลางบาบิโลนให้ทุกคนเอาชีวิตของตนรอดเถิดในการลงโทษมันนั้น เจ้าอย่าถูกตัดออกเลยเพราะนี่เป็นเวลาแก้แค้นแห่งพระเจ้าเป็นการซึ่งพระองค์ทรงตอบสนอง
7 บาบิโลนได้เคยเป็นถ้วยทองคำในพระหัตถ์ของพระเจ้ากระทำให้แผ่นดินโลกทั้งสิ้นมึนเมาไปบรรดาประชาชาติได้ดื่มเหล้าองุ่นของมันเพราะฉะนั้นประชาชาติต่างๆจึงบ้าไป
8 บาบิโลนได้ล้มลงและแตกไปอย่างฉับพลันจงคร่ำครวญเพื่อมันเถิดจงเอาพิมเสนมาให้มันบรรเทาปวดชะรอยจะรักษามันให้หายได้กระมัง
9 เราทั้งหลายอยากจะรักษาบาบิโลนให้หายแต่มันไม่หายละทิ้งมันเสียเถิดและให้เราไปต่างไปยังประเทศของตนเพราะว่าการพิพากษามันได้ขึ้นไปถึงฟ้าสวรรค์และได้ถูกยกขึ้นถึงฟากฟ้า
10 พระเจ้าทรงนำความยุติธรรมออกมาให้เรามาเถิด ให้เราประกาศพระราชกิจของพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเราที่ในศิโยน
11 “จงฝนลูกธนูจงหยิบโล่ขึ้นมาพระเจ้าทรงเร้าใจบรรดากษัตริย์คนมีเดีย เพราะว่าพระประสงค์ของพระองค์เกี่ยวด้วยเรื่องบาบิโลน ก็คือการทำลายมันเสีย เพราะนั่นแหละเป็นการแก้แค้นของพระเจ้า คือการแก้แค้นแทนพระวิหารของพระองค์
12 จงปักธงชิดบรรดากำแพงของบาบิโลนจงทำคนเฝ้าให้เข้มแข็งจงตั้งคนยามขึ้น จงเตรียมกองซุ่มไว้เพราะพระเจ้าทรงวางแผนงานและทั้งทรงกระทำเสร็จตามที่พระองค์ทรงลั่นพระวาจาเกี่ยวด้วยชาวเมืองบาบิโลน