7 “เราได้ละทิ้งนิเวศของเราเราได้เหวี่ยงมรดกของเราทิ้งเราได้มอบผู้เป็นที่รักแห่งจิตใจเราไว้ในมือศัตรูของเธอ
8 มรดกของเราได้กลายเป็นเหมือนสิงห์ป่าสำหรับเราเขาตะเบ็งเสียงใส่เราเพราะฉะนั้น เราจึงเกลียดเขา
9 สำหรับเราแล้วมรดกของเราเป็นเหมือนถ้ำของหมาในหรือ?ฝูงนกกินเหยื่อรุมล้อมมันอยู่หรือ?ไปเถอะ ไปรวบรวมสัตว์ป่าในท้องทุ่งทั้งสิ้นพาพวกมันมากินเสีย
10 ผู้เลี้ยงแกะเป็นอันมากได้ทำลายสวนองุ่นของเราเขาทั้งหลายได้เหยียบย่ำส่วนของเราเขาได้ทำให้ส่วนที่เราพอใจกลายเป็นถิ่นทุรกันดารที่ร้างเปล่า
11 เขาได้ทำส่วนของเราให้ร้างเปล่าที่ร้างเปล่านั้นก็คร่ำครวญต่อเราแผ่นดินทั้งสิ้นก็ถูกทิ้งให้ร้างเปล่าแต่ไม่มีใครเอาใจใส่เรื่องนั้น
12 ผู้ทำลายล้างได้มาบนบรรดาที่สูงโล่งในถิ่นทุรกันดารเพราะว่าพระแสงดาบของพระยาห์เวห์ทำลายจากปลายแผ่นดินข้างนี้ไปถึงปลายอีกข้างหนึ่งไม่มีสวัสดิภาพแก่มนุษย์คนใดเลย
13 เขาทั้งหลายหว่านข้าวสาลีแต่ได้เกี่ยวหนามเขาทำให้ตัวเหน็ดเหนื่อยแต่ไม่ได้กำไรอะไรเจ้าทั้งหลายจงอับอายด้วยผลการเกี่ยวของเจ้าด้วยเหตุพระพิโรธร้อนแรงของพระยาห์เวห์”