20 Op die twintigste April 587 v.C. het die Here met my gepraat. Koning Jojagin was toe al elf jaar ’n gevangene in Babilonië, ver van sy eie land. Die Here het vir my gesê:
21 “Mens, Ek het die arm van die regeerder van Egipte, die farao, gebreek. En sy arm is nie in gips gesit sodat dit weer kan aangroei nie. Sy arm sal nie weer aangroei en sterk word sodat hy ’n swaard daarmee sal kan vashou nie.
22 “Want,” sê die Here, die God van Esegiël, “Ek is sy vyand. Ek breek al twee sy arms. Ek breek die goeie arm waarmee hy kan veg, en die arm wat al klaar af is, breek Ek nog verder. Die heerser van Egipte se swaard sal op die grond val. Hy sal hom nie kan vashou nie.
23 Ek verstrooi die mense van Egipte onder baie nasies. Hulle sal as gevangenes weggevat word.
24 Ék maak die koning van Babilonië se arms sterk. En Ek sit my swaard in sy hand. Maar Ek breek die arms van die koning van Egipte. Hy sal op die grond bly lê as Ek met hom klaar is. Hy sal so gewond wees dat niks of niemand sy lewe sal kan red nie. Hy sal brul van die pyn.
25 Ja, Ék maak die arms van die koning van Babilonië sterk. Maar die koning van Egipte sal nie sy arms kan gebruik nie. Want Ek sit my eie swaard in die hand van die koning van Babilonië. Hy sal Egipte daarmee verwoes.
26 “Ek verstrooi die Egiptenaars onder die nasies. Hulle sal gevangenes in ander lande wees. Dan sal hulle erken dat Ek die Here is!”