2 Yr oeddwn yn cysgu, ond â'm calon yn effro.Ust! Y mae fy nghariad yn curo:“Agor imi, fy chwaer, f'anwylyd,fy ngholomen, yr un berffaith yn fy ngolwg,oherwydd y mae fy ngwallt yn diferu o wlith,a'm barf o ddefnynnau'r nos.”
3 Ond yr wyf wedi diosg fy mantell;a oes raid imi ei gwisgo eto?Yr wyf wedi golchi fy nhraed;a oes raid imi eu maeddu eto?
4 Pan roes fy nghariad ei law ar y glicied,yr oeddwn wedi fy nghynhyrfu trwof.
5 Codais i agor i'm cariad,ac yr oedd fy nwylo'n diferu o fyrr,a'r myrr o'm bysedd yn llifo ar ddolennau'r clo.
6 Pan agorais i'm cariad,yr oedd wedi cilio a mynd ymaith,ac yr oeddwn yn drist am ei fod wedi mynd;chwiliais amdano, ond heb ei gael;gelwais arno, ond nid oedd yn ateb.
7 Daeth y gwylwyr i'm cyfarfod,wrth iddynt fynd o amgylch y dref,a rhoesant gurfa imi a'm niweidio;bu i'r rhai oedd yn gwylio'r murddwyn fy mantell oddi arnaf.
8 Ferched Jerwsalem, yr wyf yn ymbil arnoch.Os dewch o hyd i'm cariad,dywedwch wrtho fy mod yn glaf o gariad.