17 «پس این کلام را بدیشان بگو:”بگذار چشمانم شبانه‌روز اشک بریزد،و آرام نگیرد،زیرا دختر باکره‌ای که قوم عزیز من باشد،به زخمی عظیم و ضربتی مهلک، مجروح گشته است؛
18 چون به صحرا بیرون می‌رومکُشتگانِ شمشیر را می‌بینم،و چون به شهر درمی‌آیمبیمارانِ قحطی را.زیرا هم انبیا و هم کاهناندر این سرزمین در پی تجارت خویشند،و هیچ نمی‌دانند.“»
19 آیا یهودا را به‌تمامی طرد کرده‌ای؟آیا جانت از صَهیون کراهت دارد؟چرا ما را چنان زده‌ایکه برایمان هیچ علاجی نیست؟به امید سلامتی بودیم،اما خیری حاصل نشد؛به امید زمان شفا،اما اینک رعب و وحشت بود.
20 خداوندا، ما به شرارتِ خود معترفیم،و به تقصیر پدران خویش؛چراکه به تو گناه ورزیده‌ایم.
21 به‌خاطر نام خود ما را طرد مکن؛سَریرِ جلالِ خویش را خوار مشمار؛عهدی را که با ما بستی به یاد آر،و آن را مَشکن.
22 آیا در میان خدایانِ دروغینِ قومهاخدایی هست که بتواند باران بباراند؟و آیا آسمان می‌تواند خودش بارش دهد؟آیا تو آن نیستی،ای یهوه خدای ما؟امید ما بر توست؛زیرا تو کنندۀ همۀ این کارهایی.