1 کاش سَرِ من آب می‌بود،و دیدگانم چشمۀ اشک،تا روز و شب،بر کُشتگانِ قوم عزیزم می‌گریستم!
2 کاش که مرا در بیابان منزلگه مسافرین بود،تا قوم خویش را ترک کرده، از نزدشان می‌رفتم.زیرا که جملگی زناکارند،و جماعتی خیانت‌پیشه.
3 «زبان خویش را همچون کَمان به دروغ برمی‌کِشند؛در زمین نیرومند گشته‌اند اما نه برای راستی،زیرا از شرارت به شرارت ترقی می‌کنند،و مرا نمی‌شناسند»؛این است فرمودۀ خداوند.
4 پس هر یک از شما از دوستان خود برحذر باشید،و به هیچ برادری اعتماد مکنید،زیرا هر برادری فریبکار است،و هر دوستی به بدگویی گَردش می‌کند.
5 هر کس دیگری را می‌فریبد،و کسی به راستی سخن نمی‌گوید؛زبان خود را به دروغ‌گویی آموزش داده‌اند،و از فرط کج‌رفتاری خسته گشته‌اند.
6 مسکن آنها در میان فریب است،و از مکر خویش نمی‌خواهند مرا بشناسند؛این است فرمودۀ خداوند.
7 از این رو خداوند لشکرها می‌فرماید:«اینک آنها را از بوتۀ آزمایش عبور خواهم داد،زیرا به‌خاطر قوم عزیز خود، دیگر چه می‌توانم کرد؟
8 زبانشان تیرِ کُشنده است،که به فریب سخن می‌رانَد؛به زبان خویش با همنوع خود سخن صلح‌آمیز می‌گویند،اما در دل خود برایش کمین می‌گذارند.
9 پس خداوند چنین می‌فرماید:آیا نمی‌باید به سبب این چیزها جَزایشان دهم؟آیا نمی‌باید از چنین ملتی انتقام بکشم؟
10 «برای کوهها گریه و شیون به پا می‌کنم،و برای چراگاههای صحرا مرثیه می‌خوانم،زیرا چنان ویران گشته‌اندکه هیچ‌کس از آنها گذر نمی‌کند؛صدای چارپایان به گوش نمی‌رسد؛پرندگان هوا و جانوران همه گریخته و رفته‌اند!
11 «من اورشلیم را به تَلی از آوار و به لانۀ شغالان بَدَل خواهم کرد،و شهرهای یهودا را ویرانه‌ای غیرمسکون خواهم ساخت.»
12 کیست آن مرد حکیم که این را بفهمد؟ کیست که دهان خداوند با وی سخن گفته باشد تا آن را بیان کند؟ چرا این سرزمین ویران شده است؟ چرا همچون بیابان چنان متروک گشته که کسی از آن گذر نمی‌کند؟
13 خداوند می‌فرماید: «از آن روست که ایشان شریعت مرا که پیش رویشان نهاده بودم ترک کردند، و به آواز من گوش نگرفتند و بر طبق آن زندگی نکردند،
14 بلکه از سرکشیِ دل خود پیروی کرده، در پی بَعَلها شتافتند، چنانکه پدرانشان بدیشان آموخته بودند.
15 پس خداوند لشکرها، خدای اسرائیل، چنین می‌فرماید: اینک به این قوم طعام تلخ می‌خورانم، و زَهرابِه بدیشان می‌نوشانم،
16 و آنها را در میان قومهایی که نه خود می‌شناختند و نه پدرانشان، پراکنده می‌سازم، و شمشیر را از پی‌شان می‌فرستم، تا آنگاه که ایشان را هلاک سازم.»
17 خداوند لشکرها چنین می‌فرماید:«ملاحظه کنید، و زنانِ نوحه‌گر را فرا خوانید تا بیایند؛در پی چیره‌دست‌ترینِ آنان بفرستید؛
18 بگذارید شتابان بیایند،و برایمان ماتم بر پا کنند؛تا چشمانمان اشکها بریزد،و مژگانمان آبها جاری سازد.
19 زیرا صدای شیون از صَهیون به گوش می‌رسد که:”چگونه به ویرانی نشسته‌ایم!چه بسیار شرمسار گشته‌ایم!از آن رو که سرزمین خود را ترک گفتیم،از آن رو که مسکنهایمان را فرو ریختند.“»
20 حال ای زنان، به کلام خداوند گوش بسپارید،گوشهایتان کلام دهانش را بپذیرد؛به دخترانتان نوحه‌گری بیاموزید،هر یک به دیگری مرثیه‌ای.
21 زیرا مرگ از پنجره‌های ما برآمده،و به قصرهایمان داخل شده است؛بچه‌ها را از کوچه‌‌ها منقطع ساخته،جوانان را از میدانها.
22 بگو، «خداوند چنین می‌فرماید:”اجساد مردمان همچون فضولاتبر مزارع خواهد افتاد؛مانند بافه‌ها در پَسِ دروگر،و کسی نخواهد بود که آنها را برچیند.“»
23 خداوند چنین می‌فرماید: «حکیم به حکمت خویش فخر نکند و مرد نیرومند به نیروی خود نَنازد و دولتمند به دولت خویش نبالد.
24 بلکه هر که فخر می‌کند، به این فخر کند که فهم دارد و مرا می‌شناسد و می‌داند که من یهوه هستم که محبت و انصاف و عدالت را در جهان به جا می‌آورم. زیرا از این چیزها لذت می‌برم؛» این است فرمودۀ خداوند.
25 خداوند می‌فرماید: «اینک ایامی می‌آید که همۀ آنان را که فقط در جسم ختنه شده‌اند، مجازات خواهم کرد،
26 یعنی مصر و یهودا و اَدوم و بنی‌عَمّون و موآب و تمامی بیابان‌نشینانی را که گوشه‌های موی خود را می‌تراشند. زیرا همۀ این قومها نامختونند، و تمامی خاندان اسرائیل در دل نامختونند.»