9 چرا به شخصی متحیّر می‌مانی،یا به جنگاوری که او را یارای نجات دادن نیست؟اما تو ای خداوند، در میان ما حاضری،و نام تو بر ماست؛ تَرک‌مان مکن!»
10 خداوند دربارۀ این قوم چنین می‌فرماید:«ایشان از چنین آوارگی خرسند بوده‌اند،و پا‌های خویش را باز نداشته‌اند.پس خداوند ایشان را نمی‌پذیرد؛اکنون تقصیراتشان را به یاد آورده،گناهشان را جَزا خواهد داد.»
11 سپس خداوند مرا گفت: «برای بهروزی این قوم دعا مکن.
12 اگرچه روزه بگیرند، به فریاد‌شان گوش نخواهم گرفت، و اگرچه قربانیِ تمام‌سوز و هدیۀ آردی تقدیم کنند، ایشان را نخواهم پذیرفت، بلکه به شمشیر و قحطی و طاعون هلاکشان خواهم کرد.»
13 پس گفتم: «آه ای خداوندگارْ یهوه، اینک انبیا به ایشان می‌گویند: ”شمشیر نخواهید دید و قحطی نخواهید داشت، بلکه در این مکان به شما صلح و سلامتِ پایدار خواهم بخشید.“»
14 خداوند مرا گفت: «این انبیا به دروغ به نام من نبوّت می‌کنند. من ایشان را نفرستاده‌ام و فرمانی به ایشان نداده‌ام، و سخنی با ایشان نگفته‌ام. آنچه برای شما نبوّت می‌کنند، رؤیای دروغین، پیشگوییِ باطل و فریبِ دل خودشان است.
15 پس خداوند دربارۀ این انبیا که به نام من نبوّت می‌کنند، هرچند من ایشان را نفرستاده‌ام، و می‌گویند که این سرزمین روی شمشیر و قحطی نخواهد دید، می‌گوید: همین انبیا به شمشیر و قحطی هلاک خواهند شد.