13 ای خداوند، ای امید اسرائیل،آنان که تو را ترک کنند،جملگی سرافکنده خواهند شد؛آنان که از تو روی بگردانند،بر خاک مکتوب خواهند شد؛زیرا خداوند را ترک کرده‌اند،او را که چشمۀ آب حیات است.
14 ای خداوند، شفایم ده، که شفا خواهم یافت؛نجاتم ده، که نجات خواهم یافت.زیرا تویی ستایش من.
15 اینک مرا گویند:«کجاست کلام خداوند؟بگذار اکنون واقع شود!»
16 من از شبانی برای تو نگریخته‌ام،و تو می‌دانی که روز هلاکت را نخواسته‌‌ام.آنچه بر لبانم جاری می‌شود،در حضورت آشکار است.
17 مرا به وحشت میفکن،ای که در روز بلا، پناه منی.
18 باشد که آزاردهندگانم سرافکنده شوند، نه من!باشد که آنان هراسان شوند، نه من!روز بلا را بر ایشان بیاور،و به هلاکتِ مضاعف، هلاکشان کن.
19 خداوند به من چنین گفت: «برو و نزد دروازۀ ’قوم‘ که پادشاهان یهودا از آن داخل و خارج می‌شوند، و نزد همۀ دروازه‌های اورشلیم بایست،