7 پس خداوند می‌فرماید: «هان ایامی می‌آید که دیگر نخواهند گفت، ”سوگند به حیات یهوه که بنی‌اسرائیل را از سرزمین مصر بیرون آورد“،
8 بلکه ”سوگند به حیات یهوه که نسل خاندان اسرائیل را از سرزمین شمال و از تمامی سرزمینهایی که آنان را بدان‌جا رانده بود، بیرون آورده است.“ آنگاه آنان در سرزمین خویش ساکن خواهند شد.»
9 دربارۀ انبیا:دلم در اندرونم شکسته،استخوانهایم همه لرزان است؛همچون مردی مستم،مانند شخص مدهوش از شراب،به سبب خداوندو به سبب کلام مقدس او.
10 زیرا که این سرزمین از زناکاران آکنده است؛زمین به سبب لعنت به ماتم نشسته،و چراگاه‌های صحرا خشکیده است.راه ایشان بد است،و قدرتشان را به ناحق به کار می‌برند.
11 خداوند می‌فرماید:«نبی و کاهن هر دو نجسند،و شرارتِ ایشان را حتی در خانۀ خویش نیز دیده‌ام.
12 از این رو طریق ایشان برایشانمانند جایهای لغزنده در تاریکی خواهد بودکه بدان رانده شده، در آن خواهند افتاد؛زیرا که در سالِ مکافاتِ ایشانبلا بر ایشان نازل خواهم کرد؛»این است فرمودۀ خداوند.
13 «در میان انبیای سامِرِه قباحتی دیدم:آنان به نام بَعَل نبوّت کرده،قوم من اسرائیل را گمراه می‌کردند.