28 «ای ساکنان موآب، شهرها را ترک گویید،و میان صخرهها مسکن گزینید؛همچون کبوتری باشیدکه بر دیوارۀ تنگۀ باریک آشیان میگیرد.
29 دربارۀ غرور موآب شنیدهایم؛او بسیار مغرور و بلندپرواز و متکبر و گستاخ است،و نِخوَتی عظیم در دل دارد.»
30 خداوند میفرماید:«از خودبینی او نیک آگاهم؛فخرهای او هیچ است و کارهایش پوچ!
31 از این رو برای موآب شیون میکنم؛به جهت تمامی موآب فریاد برمیآورم،و از برای مردان قیرحارِس ماتم میگیرم.
32 ای تاک سِبمَه،بیش از آنکه بر یَعزیر گریستم،بر تو خواهم گریست.شاخههایت از دریا گذشتو تا به دریاچۀ یَعزیر رسید؛اما بر میوهها و انگورهای رسیدهاتویرانکننده فرود آمده است.
33 از بستانها و مزرعههای موآبشادی و سرور رخت بربسته است؛شراب را از چَرخُشتها زایل ساختهام،دیگر کسی آنها را با فریاد شادمانی به پایها نخواهد اَفشرد؛صدای فریاد شنیده میشود،اما فریاد شادمانی نیست.
34 «فریاد آنها بلند میشوداز حِشبون تا اِلِعالِه و یاهَص،از صوعَر تا حورونایِم و عِجلَتشِلیشیا.زیرا نهرهای نِمریم نیز خشکیده است.»