11 یتیمانت را رها کن، زیرا من ایشان را زنده نگاه خواهم داشت؛بگذار بیوه‌هایت نیز بر من توکل کنند.»
12 زیرا خداوند چنین می‌فرماید: «اگر آنان که سزاوار نوشیدن از این جام نیستند، باید از آن بنوشند، چگونه ممکن است تو بی‌سزا بمانی؟ بی‌گمان بی‌سزا نخواهی ماند، بلکه خواهی نوشید.
13 خداوند می‌فرماید: به ذات خودم قسم که بُصرَه به وحشت و تمسخر و ویرانی و لعنت دچار خواهد شد و شهرهایش جملگی ویرانۀ ابدی خواهد بود.»
14 پیامی از سوی خداوند شنیده‌ام،و رسولی به میان قومها فرستاده شده تا بگوید:«گرد هم آمده، به ضد او برآیید؛برای جنگ به پا خیزید!
15 زیرا اینک من تو را در میان قومها کوچک خواهم ساختو آدمیان بر تو به دیدۀ حقارت خواهند نگریست.
16 ای تو که در شکافهای صخره‌ها ساکنی،و فرازِ بلندیها را اشغال کرده‌‌ای،وحشتی که برمی‌انگیزیو غرور دلت تو را فریفته است.اگرچه همچون عقاب بر بلندیها آشیان کنی،تو را از آنجا به زیر خواهم کشید؛»این است فرمودۀ خداوند.
17 «اَدوم مایۀ حیرت خواهد بود و هر که از آن عبور کند متحیر شده، از دیدن همۀ صدماتش انگشت به دهان خواهد ماند.