14 قوم خویش و گلۀ میراث خود را به عصای خویش شبانی کن،آنان را که به تنهایی در جنگل، میان سرزمینی حاصلخیز ساکنند؛باشد که چون روزگاران پیشین،در باشان و جِلعاد بچرند.
15 همچون روزهایی که از سرزمین مصر به در آمدی،بدیشان چیزهای شگفت‌انگیز نشان خواهم داد.
16 قومها چون این را بینند،از همۀ قوّت خویش شرمسار خواهند شد؛دست بر دهان خواهند نهاد،و گوشهایشان کر خواهد شد؛
17 مانند مار خاک را خواهند لیسید،مانند موجوداتی که بر زمین می‌خزند؛از دژهای خود لرزان بیرون خواهند آمد،و هراسان رو به سوی یهوه خدای ما خواهند نهاد،و از تو خواهند ترسید.
18 کیست خدایی همانند تو،که گناه را می‌آمرزدو از نافرمانیِ باقیماندۀ میراث خویش درمی‌گذرد؟خشم خود را تا به ابد نگاه نمی‌دارد،زیرا از محبت کردن لذت می‌برد.
19 بار دیگر بر ما رحم خواهد کرد،و بر گناهان ما چیره خواهد شد.تو تمامی گناهان ما را به قعر دریا خواهی افکند.
20 امانت را برای یعقوب و محبت را برای ابراهیم به جا خواهی آورد،چنانکه در روزگاران کهن برای پدران ما سوگند خوردی.