13 Agus má bhíonn blogh den dramhadhmad fágthanach bhfuil maitheas ar bith anntoisc é a bheith cam agus lán d'fhadharcáin,tógann sé ina láimh é agus tosaíonn sé ar é a ghearradhleis an neamhaire sin a ghabhann le tráth scíthe;agus snoíonn sé le ceardachas slamchúiseach éagus cuireann sé cló duine air b'fhéidir,
14 nó déanann sé mionsamhail d'ainmhí suarach éigin de.Ansin, smearann sé ócar airagus deargann sé a dhromchla le breasalnó go gclúdaíonn sé gach máchail atá air.
15 Déanann sé cillín dó ansin agus greamaíonn sé don bhalla éá dhaingniú ann le bacán iarainn.
16 Bíonn air seiftiú a dhéanamh roimh ré ar a shon,más ea, ar eagla go dtitfeadh sé;óir is eol dó nach féidir leis déanamh dó féin;mar, níl ann, tar éis an tsaoil, ach íomhá,a mbíonn géarghá aige le cabhair i gcónaí.
17 Ina dhiaidh sin agus uile, nuair a dhéanann sé urnaíar son a mhaoine nó a mhná céile nó a chlainne,ní náir leis labhairt le rud gan anam.
18 Iarrann sé sláinte ar lagrachán agus lorgann sébeatha ó mharbhán;iarrann sé cabhair ar rud atá go fíor-neamhoilte ar fad,agus turas faoi rath ar rud nach féidir dó cos leis a bhogadh.
19 Impíonn sé ar rud a bhfuil lámha gan éifeacht ar bith aige,éifeacht a bhronnadh airi cúrsaí brabaigh agus trachtála agus lámhcheardaíochta rathúla.