6 Mellom svikarar bur du,svikarar som ikkje vil kjennast ved meg,seier Herren.
7 Difor seier Herren over hærskarane:Sjå, eg vil smelta dei og prøva dei.Kva kan eg elles gjera for folket, mi dotter?
8 Tunga deira er ei drepande pil,ho talar svik.Med munnen talar dei til nesten sin om fred,men i sitt indre planlegg dei bakhald.
9 Skulle eg ikkje straffa dei for dette,seier Herren,skulle eg ikkje hemna megpå eit folkeslag som dette?
10 Eg set i med gråt og klagesong over fjella,likklage over beita i ørkenen.For dei er avsvidde, ingen ferdast der,det høyrest ingen rautande buskap.Både fuglane under himmelen og dyra på markahar rømt og er borte.
11 Eg gjer Jerusalem til ei steinrøys,ein stad der sjakalar held til.Byane i Juda gjer eg til aude staderder ingen kan bu.
12 Kven er så vis at han skjønar detteog kan kunngjera det Herrens munn har tala til han?Kvifor er landet lagt i grus,avsvidd som ein ørkender ingen kan ferdast?