2 เขาบอกนิมิตที่เหี้ยมหาญแก่ข้าพเจ้าว่าผู้ปล้นเข้าปล้นผู้ทำลายเข้าทำลายเอลามเอ๋ย จงขึ้นไปมีเดียเอ๋ย จงเข้าล้อมซึ่งมันให้เกิดการถอนหายใจทั้งสิ้นเราได้กระทำให้สิ้นไปแล้ว
3 เพราะฉะนั้น บั้นเอวของข้าพเจ้าจึงเต็มด้วยความแสนระทมความเจ็บปวดฉวยข้าพเจ้าไว้อย่างความเจ็บปวดที่หญิงกำลังคลอดบุตรข้าพเจ้าจนใจเพราะสิ่งที่ได้ยินข้าพเจ้าท้อถอยเพราะสิ่งที่ได้เห็น
4 จิตใจของข้าพเจ้าฟุ้งซ่านไป ความหวาดเสียวกระทำให้ข้าพเจ้าครั่นคร้ามแสงโพล้เพล้ซึ่งข้าพเจ้าหวังกลับทำให้ข้าพเจ้าสั่นสะเทือน
5 เขาเตรียมสำรับไว้เขาปูพรมเขากิน เขาดื่มเจ้านายทั้งหลายเอ๋ย จงลุกขึ้นชโลมโล่ไว้ด้วยน้ำมัน
6 เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าดังนี้ว่า“จงไป ตั้งยามให้เขาไปร้องประกาศสิ่งที่เขาเห็น
7 เมื่อเขาเห็นคนขี่ม้า คือพลม้าเป็นคู่ๆคนขี่ลา คนขี่อูฐให้เขาฟังอย่างพินิจพิเคราะห์อย่างพินิจพิเคราะห์ทีเดียว”
8 แล้วผู้เห็นได้ร้องว่า“ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์ยืนอยู่บนหอคอยตลอดไปในกลางวันข้าพระองค์ประจำอยู่ที่ตำแหน่งของข้าพระองค์ตลอดหลายคืน