1 โอ้โฮ อารีเอล อารีเอลนครซึ่งดาวิดทรงตั้งค่ายจงเพิ่มปีเข้ากับปีจงให้มีเทศกาลตามรอบของมัน
2 เรายังจะให้อารีเอลทุกข์ใจจะมีการร้องคร่ำครวญและร้องทุกข์และเมืองนั้นจะเป็นเหมือนชั้นเพลิงแท่นบูชาแก่เรา
3 และเราจะตั้งค่ายอยู่รอบเจ้าและเราจะล้อมเจ้ากับบรรดาหอรบและเราจะยกเชิงเทินขึ้นสู้เจ้า
4 และเจ้าจะพูดมาจากที่ลึกของแผ่นดินโลกคำของเจ้าจะมาจากที่ต่ำลงในผงคลีเสียงของเจ้าจะมาจากพื้นดินเหมือนเสียงผีและคำพูดของเจ้าจะกระซิบออกมาจากผงคลี
5 แต่มวลศัตรูของเจ้าจะเหมือนผงคลีละเอียดและผู้น่ากลัวทั้งมวลจะเหมือนแกลบที่ฟุ้งหายไปชั่วประเดี๋ยวเดียวและในทันทีทันใด
6 พระเจ้าจอมโยธาจะเยี่ยมเยียนเจ้าด้วยฟ้าร้องและด้วยแผ่นดินไหว และด้วยเสียงกัมปนาทด้วยลมบ้าหมูและพายุ ด้วยเปลวแห่งเพลิงเผาผลาญ
7 และมวลประชาชาติทั้งสิ้นที่ต่อสู้กับอารีเอลทั้งหมดที่ต่อสู้กับเขาและกับที่กำบังเข้มแข็งของเขา และทำให้เขาทุกข์ใจจะเป็นเหมือนความฝัน คือนิมิตในกลางคืน
8 อย่างเมื่อคนหิวฝันว่าเขากำลังกินอยู่และตื่นขึ้นก็ยังหิวอยู่ไม่อิ่มหรือเหมือนเมื่อคนกระหายฝันว่า เขากำลังดื่มอยู่แล้วตื่นขึ้นมาอ่อนเปลี้ย คอของเขายังแห้งผากมวลประชาชาติทั้งสิ้นที่ต่อสู้กับภูเขาศิโยนก็จะเป็นเช่นนั้น
9 จงกระทำตัวให้งงงวยและอยู่ในสภาพงวยงงจงกระทำตัวให้บอดและเป็นคนตาบอดเขามึนเมา แต่ไม่ใช่ด้วยเหล้าองุ่นเขาโซเซ แต่ไม่ใช่ด้วยเมรัย
10 เพราะว่าพระเจ้าทรงเทอานุภาพแห่งความหลับสนิทลงเหนือเจ้าและปิดตา คือท่านผู้เผยพระวจนะของเจ้าแล้วนะและคลุมศีรษะ คือท่านผู้เล็งญาณของเจ้าไว้แล้วนะ
11 และแก่ท่านทั้งหลาย นิมิตนี้ทั้งสิ้นได้กลายเป็นเหมือนถ้อยคำในหนังสือที่ประทับตรา เมื่อคนให้แก่คนหนึ่งที่อ่านได้ กล่าวว่า “อ่านนี่ซี” เขาว่า “ข้าอ่านไม่ได้เพราะมีตราประทับ”
12 และเมื่อเขาให้หนังสือแก่คนหนึ่งที่อ่านไม่ได้ กล่าวว่า “อ่านนี่ซี” เขาว่า “ข้าไม่รู้หนังสือ”
13 และองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า“เพราะชนชาตินี้เข้ามาใกล้ด้วยปากของเขาและให้เกียรติเราด้วยริมฝีปากของเขาแต่เขาให้จิตใจของเขาห่างไกลจากเราเขายำเกรงเราเพียงแต่เหมือนเป็นบัญญัติของมนุษย์ที่ท่องจำกันมา
14 เพราะฉะนั้น ดูเถิด เราจะกระทำสิ่งมหัศจรรย์กับชนชาตินี้อีกประหลาดและอัศจรรย์สติปัญญาของคนมีปัญญาของเขาจะพินาศไปและความเข้าใจของคนที่เข้าใจจะถูกปิดบังไว้”
15 วิบัติแก่ผู้ที่พยายามซ่อนแผนงานของเขาไว้ลึกจากพระเจ้าซึ่งการกระทำของเขาอยู่ในความมืดผู้ซึ่งกล่าวว่า “ใครเห็นเรา ใครจำเราได้”
16 เจ้ากลับตาลปัตรเสียจะถือว่าช่างปั้นเท่ากับดินเหนียวและสิ่งที่ถูกสร้างจะพูดเรื่องผู้สร้างมันว่า“เขาไม่ได้สร้างข้า”หรือสิ่งที่ถูกปั้นขึ้นจะพูดเรื่องผู้ปั้นมันว่า“เขาไม่มีความเข้าใจอะไรเลย” อย่างนี้หรือ
17 ไม่ใช่อีกนิดหน่อยเท่านั้นหรือที่เลบานอนจะถูกเปลี่ยนให้เป็นสวนผลไม้และสวนผลไม้จะถือว่าเป็นป่า
18 ในวันนั้น คนหูหนวกจะได้ยินถ้อยคำของหนังสือและตาของคนตาบอดจะเห็นออกมาจากความคลุ้มและความมืดของเขา
19 คนใจอ่อนสุภาพจะได้ความชื่นบานสดใสในพระเจ้าและคนยากจนท่ามกลางมนุษย์จะลิงโลดในองค์บริสุทธิ์แห่งอิสราเอล
20 เพราะว่า ผู้น่ากลัวจะสูญไป และคนมักเยาะเย้ยจะหมดไปและคนทั้งปวงที่หาโอกาสกระทำชั่วจะถูกตัดขาด
21 คือผู้ที่ใส่ความคนอื่นด้วยถ้อยคำของเขาและวางบ่วงไว้ดักเขาผู้กล่าวคำขนาบที่ประตูเมืองและด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็นแก่นสาร เขากีดกันคนที่อยู่ฝ่ายถูกเสีย
22 เพราะฉะนั้น พระเจ้าผู้ทรงไถ่อับราฮัม ตรัสดังนี้เกี่ยวกับเชื้อสายของยาโคบว่า“ยาโคบจะไม่ต้องอับอายอีกหน้าของเขาจะไม่ซีดลงอีกต่อไป
23 เพราะเมื่อเขาเห็นลูกหลานของเขาซึ่งเป็นผลงานแห่งมือของเราในหมู่พวกเขาเขาทั้งหลายจะถือว่านามของเราศักดิ์สิทธิ์เขาทั้งหลายจะถือว่าองค์บริสุทธิ์ของยาโคบศักดิ์สิทธิ์และจะกลัวเกรงพระเจ้าแห่งอิสราเอล
24 และบรรดาผู้ที่ผิดฝ่ายจิตใจจะมาถึงความเข้าใจและบรรดาผู้ที่บ่นพึมพำจะยอมรับความรอบรู้”