12 “เรา คือเราเองผู้เล้าโลมเจ้าเจ้าเป็นผู้ใดเล่าที่กลัวมนุษย์ผู้ซึ่งต้องตายคือกลัวบุตรของมนุษย์ซึ่งถูกทำให้เหมือนหญ้า
13 และที่ได้ลืมพระเจ้าผู้สร้างของตนเสียผู้ทรงขึงฟ้าสวรรค์และวางรากฐานของแผ่นดินโลกและที่กลัวอยู่เรื่อยไปตลอดวันเพราะความเกรี้ยวกราดของผู้บีบบังคับเมื่อเขาตั้งตัวเขาที่จะทำลายและความเกรี้ยวกราดของผู้บีบบังคับอยู่ที่ไหนเล่า
14 ผู้ใดที่ค้อมลงจะได้รับการปลดปล่อยโดยเร็วเขาจะไม่ตายและลงไปสู่ปากแดนมรณาทั้งอาหารของเขาจะไม่ขาด
15 เพราะเราคือพระเยโฮวาห์พระเจ้าของเจ้าผู้กวนทะเลและคลื่นก็คะนองพระนามของพระองค์คือพระเยโฮวาห์จอมโยธา
16 และเราได้ใส่ถ้อยคำของเราในปากของเจ้าและซ่อนเจ้าไว้ในร่มมือของเราซึ่งขึงฟ้าสวรรค์และวางรากฐานของแผ่นดินโลกและกล่าวแก่ศิโยนว่า ‘เจ้าเป็นชนชาติของเรา’ ”
17 โอ เยรูซาเล็มเอ๋ย จงปลุกตัวเอง จงปลุกตัวเองจงยืนขึ้นเถิดเจ้าผู้ได้ดื่มจากพระหัตถ์ของพระเจ้าซึ่งจอกแห่งพระพิโรธของพระองค์ผู้ได้ดื่มถึงตะกอนซึ่งขันแห่งความโซเซ
18 ในบรรดาบุตรชายที่นางคลอดมาก็ไม่มีผู้ใดนำนางในบรรดาบุตรชายที่นางชุบเลี้ยงมาก็ไม่มีใครจูงนาง