กัน‌ดาร‍วิถี 19 TH1971

การ​ชำระ​ผู้​ที่​มล‌ทิน

1 พระ‍เจ้า​ตรัส​กับ​โม‌เสส​และ​อา‌โรน​ว่า

2 “ต่อ‍ไป​นี้​เป็น​กฎ​พระ‍ธรรม​ซึ่ง​พระ‍เจ้า​ได้​ทรง​บัญ‌ชา​ว่า จง​บอก​คน​อิส‌รา‌เอล​ให้​นำ​วัว​ตัว‍เมีย​สี‍แดง​ไม่​พิการ ซึ่ง​ไม่‍มี​ตำ‌หนิ และ​ยัง​ไม่​เคย​เข้า​เทียม​แอก

3 และ​เจ้า​จง​ให้​วัว​นั้น​แก่​เอ‌เล‌อา‌ซาร์​ปุโร‌หิต และ​ให้​เอา​วัว​นั้น​ไป​นอก​ค่าย​ฆ่า​เสีย​ต่อ‍หน้า​เขา

4 และ​เอ‌เล‌อา‌ซาร์​จะ​เอา​นิ้ว‍มือ​จุ่ม​เลือด‍วัว พรม​ที่​ข้าง‍หน้า​เต็นท์​นัด‍พบ​เจ็ด​ครั้ง

5 และ​ให้​มี​คน​เผา​วัว​ตัว‍เมีย​นั้น​เสีย​ต่อ‍หน้า​เขา คือ​หนัง เนื้อ และ​เลือด กับ​มูล​ของ​มัน​ให้​เผา​เสีย​หมด

6 และ​ปุโร‌หิต​จะ​เอา​ไม้‍สน​สีดาร์ ไม้​หุสบ​กับ​ด้าย​สี‍แดง​โยน​เข้า​ไป​ใน​ไฟ ที่​เผา​วัว​ตัว‍เมีย​นั้น

7 แล้ว​ปุโร‌หิต​จะ​ซัก​เสื้อ‍ผ้า​ของ​ตน และ​ชำระ​ร่าง‍กาย​เสีย​ใน​น้ำ ภาย‍หลัง​จึง​เข้า​ไป​ใน​ค่าย และ​ปุโร‌หิต​นั้น​จึง​เป็น​มล‌ทิน​อยู่​จน​ถึง​เวลา​เย็น

8 ผู้‍ใด​ที่​ทำ​การ​เผา​วัว​ตัว‍เมีย ต้อง​ซัก​เสื้อ‍ผ้า​และ​ชำระ​ร่าง‍กาย​ของ​ตน​เสีย​ใน​น้ำ และ​เขา​จะ​เป็น​มล‌ทิน​อยู่​จน​ถึง​เวลา​เย็น

9 ให้​ชาย​คน​ที่​สะอาด​เก็บ​ขี้เถ้า​วัว​ตัว‍เมีย นำ​ไป​ไว้​นอก​ค่าย​ใน​ที่​สะอาด ให้​เก็บ​ขี้เถ้า​นั้น​ไว้​เพื่อ​คน​อิส‌รา‌เอล เพื่อ​ทำ​น้ำ​ชำระ​มล‌ทิน​สำ‌หรับ​ล้าง​บาป

10 และ​คน​ที่​เก็บ​ขี้เถ้า​ของ​วัว​ตัว‍เมีย​ต้อง​ซัก​เสื้อ‍ผ้า​ของ​ตน และ​เขา​จะ​เป็น​มล‌ทิน​อยู่​จน​ถึง​เวลา​เย็น จะ​เป็น​อย่าง‍นี้​แก่​คน​อิส‌รา‌เอล และ​แก่​คน​ต่าง​ด้าว​ผู้​อา‌ศัย​อยู่​ท่าม‍กลาง​เขา เป็น​กฎ‍เกณฑ์​ถา‌วร

11 “ผู้​ที่​แตะ‍ต้อง​ศพ​ของ​ผู้‍ใด​ก็​ตาม​ต้อง​เป็น​มล‌ทิน​อยู่​เจ็ด​วัน

12 ใน​วัน​ที่​สาม​และ​วัน​ที่​เจ็ด​เขา​ต้อง​ชำระ​ตัว ด้วย​น้ำ​แล้ว​เขา​จะ​สะอาด ถ้า​เขา​ไม่​ชำระ​ตัว​ใน​วัน​ที่​สาม​และ​วัน​ที่​เจ็ด เขา​จะ​สะอาด​ไม่​ได้

13 ผู้‍ใด​แตะ‍ต้อง​คน​ตาย คือ​ร่าง‍กาย​ของ​คน​ที่​ตาย​แล้ว และ​มิ‍ได้​ชำระ​ตน ผู้‍นั้น​ก็​กระ‌ทำ​ให้​พลับ‌พลา​ของ​พระ‍เจ้า​มี​มล‌ทิน ต้อง​อเปหิ​คน​นั้น​ออก‍จาก​อิส‌รา‌เอล เพราะ​มิ‍ได้​เอา​น้ำ​ชำระ​มล‌ทิน​สาด​เขา เขา​จะ​เป็น​มล‌ทิน มล‌ทิน​ยัง​ค้าง​อยู่​ที่​เขา

14 “ต่อ‍ไป​นี้​เป็น​บัญ‌ญัติ​เรื่อง​คน​ตาย​ใน​เต็นท์ ทุก‍คน​ที่​เข้า​มา​ใน​เต็นท์ หรือ​ทุก‍คน​ที่​อยู่​ใน​เต็นท์ จะ​เป็น​มล‌ทิน​ไป​เจ็ด​วัน

15 ภาชนะ​ทุก​ลูก​ที่​ไม่​มี​ฝา​ปิด ต้อง​เป็น​มล‌ทิน

16 คน​ใด​ที่​อยู่​ใน​พื้น‍ทุ่ง​ไป​แตะ‍ต้อง​คน​ที่​ถูก​ดาบ​ตาย หรือ​แตะ‍ต้อง​ศพ​หรือ​กระ‌ดูก​คน หรือ​หลุม‍ศพ​จะ​เป็น​มล‌ทิน​ไป​เจ็ด​วัน

17 สำ‌หรับ​คน​ที่​เป็น​มล‌ทิน​นี้ จง​เอา​ขี้เถ้า​จาก​การ​บูชา​ไถ่​บาป และ​เอา​น้ำ​ที่​ไหล​เติม​เข้า​ไป​ปน​ใน​ภาชนะ

18 ให้​คน​สะอาด​เอา​กิ่ง​หุสบ จุ่ม​น้ำ​นั้น ประ‌พรม​ที่​เต็นท์​และ​เครื่อง​ใช้‍สอย​ทั้ง‍สิ้น และ​บน​ตัว​คน​ที่​อยู่​ที่‍นั่น และ​บน​ตัว​คน​ที่​แตะ‍ต้อง​กระ‌ดูก​หรือ​คน​ถูก​ฆ่า หรือ​คน​ตาย​หรือ​หลุม‍ศพ

19 ให้​คน​สะอาด​ประ‌พรม​คน​ที่​เป็น​มล‌ทิน ใน​วัน​ที่​สาม​และ​วัน​ที่​เจ็ด อย่าง‍นี้​พอ​วัน​ที่​เจ็ด​เขา​จะ​ทำ​ให้​คน​นั้น​สะอาด และ​เขา​ต้อง​ซัก​เสื้อ‍ผ้า​และ​อาบ‍น้ำ พอ​ถึง​เวลา​เย็น​เขา​จะ​สะอาด

20 “แต่​คน​ที่​เป็น​มล‌ทิน​และ​ไม่​ชำระ​ตัว ให้​อเปหิ​คน​นั้น​ออก​เสีย​จาก​ท่าม‍กลาง​ที่​ประ‌ชุม เพราะ​เขา​ได้​กระ‌ทำ​ให้​สถาน​นมัส‌การ​ของ​พระ‍เจ้า​เป็น​มล‌ทิน คือ​ว่า​มิ‍ได้​เอา​น้ำ​ชำระ​มล‌ทิน​สาด​เขา เขา​จึง​เป็น​มล‌ทิน

21 และ​ให้​เป็น​กฎ‍เกณฑ์​ถา‌วร​แก่​เขา ผู้​ที่​ประ‌พรม​น้ำ​ชำระ​มล‌ทิน​จะ​ต้อง​ซัก​เสื้อ‍ผ้า​ของ​ตน และ​ผู้​ที่​แตะ‍ต้อง​น้ำ​ชำระ​มล‌ทิน​เขา​จะ​เป็น​มล‌ทิน​จน ถึง​เวลา​เย็น

22 และ​สิ่ง​ใด​ที่​ผู้​เป็น​มล‌ทิน​แตะ‍ต้อง​สิ่ง​นั้น​ก็​เป็น​มล‌ทิน และ​ผู้​ที่​แตะ‍ต้อง​สิ่ง​นั้น​จะ​เป็น​มล‌ทิน​จน​ถึง​เวลา​เย็น”

บท

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36