กัน‌ดาร‍วิถี 35 TH1971

หัว‍เมือง​ของ​พวก​เลวี

1 พระ‍เจ้า​ตรัส​กับ​โม‌เสส ณ ทุ่ง‍ราบ​แห่ง​โม‌อับ​ริม​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดน​ตรงข้าม​เมือง​เย‌รี‌โค​ว่า

2 “จง​บัญ‌ชา​คน​อิส‌รา‌เอล ให้​เขา​ยก​เมือง​ให้​คน​เลวี​ได้​อา‌ศัย​อยู่ จาก​มร‌ดก​ที่​เขา​ได้​รับ​นั้น​บ้าง และ​ยก​ทุ่ง‍หญ้า​รอบๆ​เมือง​นั้น​ให้​เขา​ด้วย

3 ให้​เมือง​นั้น​เป็น​ของ​เขา​เพื่อ​จะ​ได้​อา‌ศัย​อยู่ ให้​ทุ่ง‍หญ้า​เพื่อ​ฝูง​สัตว์​และ​ฝูง​ปศุ‌สัตว์​และ​สัตว์​ทั้ง‍สิ้น​ของ​เขา

4 ทุ่ง‍หญ้า​ของ​เมือง​ที่​เจ้า​ยก​ให้​แก่​คน​เลวี​นั้น ให้​มี​เขต​จาก​กำ‌แพง​เมือง​และ​ห่าง​ออก‍ไป​หนึ่ง‍พัน​ศอก​โดย​รอบ

5 และ​เจ้า​จง​วัด​ภาย‍นอก​เมือง​สอง‍พัน​ศอก​เป็น​ด้าน​ตะวัน‍ออก สอง‍พัน​ศอก​เป็น​ด้าน​ใต้ สอง‍พัน​ศอก​เป็น​ด้าน​ตะวัน‍ตก สอง‍พัน​ศอก​เป็น​ด้าน​เหนือ ให้​ตัว‍เมือง​อยู่​กลาง นี่​เป็น​ทุ่ง‍หญ้า​ประ‌จำ​เมือง​เหล่า​นั้น

6 เมือง​ซึ่ง​เจ้า​จะ​ยก​ให้​แก่​คน​เลวี คือ​เมือง​ลี้‍ภัย​หก​เมือง ซึ่ง​เจ้า​จะ​อนุ‌ญาต​ให้​คน​ฆ่า​คน​หนี​ไป​อยู่ และ​เจ้า​จง​เพิ่ม​ให้​เขา​อีก​สี่‍สิบ‍สอง​เมือง

7 เมือง​ทั้ง‍หมด​ที่​เจ้า​ยก​ให้​คน​เลวี​เป็น​สี่‍สิบ‍แปด​หัว‍เมือง มี​ทุ่ง‍หญ้า​ตาม​เมือง​ด้วย

8 และ​หัว‍เมือง​ที่​เจ้า​จะ​ให้​เขา​จาก​กรรม‍สิทธิ์​ของ​คน​อิส‌รา‌เอล​นั้น จาก​เผ่า​ใหญ่​เจ้า​ก็​เอา​เมือง​มาก​หน่อย จาก​เผ่า​ย่อม​เจ้า​ก็​เอา​เมือง​น้อย​หน่อย ทุก​เผ่า​ตาม​ส่วน​ของ​มร‌ดก​ซึ่ง​เขา​ได้​รับ ให้​ยก​ให้​แก่​คน​เลวี”

เมือง​ลี้‍ภัย

9 พระ‍เจ้า​ตรัส​กับ​โม‌เสส​ว่า

10 “จง​กล่าว​แก่​คน​อิส‌รา‌เอล​ว่า เมื่อ​เจ้า​ทั้ง‍หลาย​ข้าม​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดน เข้า​ใน​แผ่น‍ดิน​คา‌นา‌อัน

11 เจ้า​จง​เลือก​เมือง​ให้​เป็น​เมือง​ลี้‍ภัยสำ‌หรับ​เจ้า เพื่อ​คน​ที่​ได้​ฆ่า​คน​ด้วย​มิ‍ได้​เจต‌นา​จะ​หลบ‍หนี​ไป​อยู่​ที่‍นั่น ก็​ได้

12 ให้​เมือง​เหล่า​นั้น​เป็น​เมือง​ลี้‍ภัย​จาก​ผู้​ที่​อา‌ฆาต เพื่อ​มิ‍ให้​คน​ฆ่า​คน​จะ​ต้อง​ตาย​ก่อน​ที่​เขา​จะ​ยืน​ต่อ‍หน้า ชุม‌นุม‍ชน​เพื่อ​รับ​การ​พิพาก‌ษา

13 และ​เมือง​ที่​เจ้า​ยก​ไว้​นั้น​ให้​เป็น​เมือง​ลี้‍ภัย​หก​เมือง

14 เจ้า​จง​ให้​ทาง​ฟาก​ตะวัน‍ออก​ของ​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดน​สาม​เมือง และ​อีก​สาม​เมือง​ใน​แผ่น‍ดิน​คา‌นา‌อัน ให้​เป็น​เมือง​ลี้‍ภัย

15 ทั้ง​หก​เมือง​นี้​ให้​เป็น​เมือง​ลี้‍ภัย​ของ​คน​อิส‌รา‌เอล และ​สำ‌หรับ​คน​ต่าง‍ด้าว​และ​สำ‌หรับ​คน​ที่​อา‌ศัย​อยู่​ท่าม‍กลาง​เขา เพื่อ​คน​หนึ่ง​คน​ใด​ที่​ได้​ฆ่า​เขา​โดย​มิ‍ได้​เจต‌นา​จะ​ได้ หลบ‍หนี​ไป​ที่‍นั่น

16 “ถ้า​ผู้‍ใด​ตี​เขา​ด้วย​เครื่อง‍มือ​เหล็ก​จน​คน​นั้น​ถึง​ตาย ผู้‍นั้น​เป็น​คน​ฆ่า​คน​ให้​ประ‌หาร​ชีวิต​คน​ฆ่า​คน​นั้น​เสีย

17 ผู้‍ใด​ทุบ​เขา​ให้​ล้ม​ลง​ด้วย​ก้อน‍หิน​ใน​มือ​ขนาด​ฆ่า​คน​ได้ และ​เขา​ถึง​ตาย ผู้‍นั้น​เป็น​คน​ฆ่า​คน ให้​ประ‌หาร​ชีวิต​คน​ฆ่า​คน​นั้น​เสีย

18 หรือ​ผู้‍ใด​ใช้​อา‌วุธ ไม้​ที่​อยู่​ใน​มือ​ขนาด​ฆ่า​คน​ได้​ตี​เขา​ล้ม‍ลง​และ​คน​นั้น​ถึง​ตาย ผู้‍นั้น​เป็น​คน​ฆ่า​คน ให้​ประ‌หาร​ชีวิต​คน​ฆ่า​คน​นั้น​เสีย

19 ให้​ผู้​อา‌ฆาต​เอง​เป็น​ผู้​ประ‌หาร​ชีวิต​คน​ฆ่า​คน​นั้น ถ้า​ผู้​อา‌ฆาต​พบ​เขา​เมื่อ‍ใด​ก็​ให้​ประ‌หาร​ชีวิต​เสีย

20 ถ้า​ผู้‍ใด​แทง​เขา​ด้วย​ความ​เกลียด‍ชัง หรือ​ซุ่ม​คอย​ขว้าง​เขา​จน​เขา​ตาย

21 หรือ​เพราะ​เป็น​ศัตรู​กัน​ชก​เขา​ล้ม​ลง​จน​เขา​ตาย ให้​ประ‌หาร​ชีวิต​ผู้​ที่​ทำ​ให้​เขา​ตาย​นั้น​เสีย เขา​เป็น​คน​ฆ่า​คน เมื่อ​ผู้​อา‌ฆาต​พบ​เขา​เมื่อ‍ใด ก็​ให้​ประ‌หาร​ชีวิต​เขา​เสีย

22 “ถ้า​ผู้‍ใด โดย​มิ‍ได้​เป็น​ศัตรู​กัน​แทง​เขา​ทันที หรือ​เอา​อะไร​ขว้าง​เขา​โดย​มิ‍ได้​คอย​ซุ่ม​ดัก​อยู่

23 หรือ​ใช้​ก้อน‍หิน​ขนาด​ฆ่า​คน​ได้​ขว้าง​ถูก​เขา เข้า​โดย​มิ‍ได้​เห็น และ​เขา​ถึง​ตาย และ​เขา​มิ‍ได้​เป็น​ศัตรู และ​มิ‍ได้​มุ่ง​ทำ‍ร้าย​เขา

24 ก็​ให้​ชุม‌นุม‍ชน​ตัด‍สิน​ความ​ระหว่าง​ผู้​ฆ่า​และ ผู้​อา‌ฆาต​ตาม​กฎ‍หมาย​นี้

25 ให้​ชุม‌นุม‍ชน​ช่วย​ผู้​ฆ่า​ให้​พ้น​จาก​มือ​ผู้​อา‌ฆาต ให้​ชุม‌นุม‍ชน​พา​ตัว​เขา​กลับ​ไป​ถึง​เมือง​ลี้‍ภัย ซึ่ง​เขา​ได้​หนี​ไป​อยู่​นั้น ให้​เขา​อยู่​ที่‍นั่น​จน‍กว่า​ปุโร‌หิต​ใหญ่​ผู้​ได้ ถูก​เจิม​ไว้​ด้วย​น้ำ‍มัน​บริ‌สุทธิ์​ถึง​แก่​ความ​ตาย

26 ถ้า​ผู้​ฆ่า​คน​ออก‍ไป​พ้น​เขต​เมือง​ลี้‍ภัย ซึ่ง​เขา​หนี​เข้า​ไป​อยู่​ใน​เวลา​ใด

27 และ​ผู้​อา‌ฆาต​พบ​เขา​นอก​เขต​เมือง​ลี้‍ภัย และ​ผู้​อา‌ฆาต​ได้​ฆ่า​ผู้​ฆ่า​คน​นั้น​เสีย ผู้​อา‌ฆาต​ไม่‍มี​ความ​ผิด

28 เพราะ‍ว่า​ชาย​ผู้‍นั้น​ต้อง​อยู่​ใน​เขต​เมือง​ลี้‍ภัย จน​ปุโร‌หิต​ใหญ่​ถึง​แก่​ความ​ตาย ภาย‍หลัง​เมื่อ​ปุโร‌หิต​ใหญ่​ถึง​แก่​ความ​ตาย​แล้ว ผู้​ฆ่า​คน​นั้น​จะ​กลับ​ไป​ยัง​แผ่น‍ดิน​ที่​เขา​ถือ​กรรม‍สิทธิ์​อยู่​ก็ได้

กฎ‍หมาย​เกี่ยว​กับ​พยาน​และ​การ​ไถ่

29 “สิ่ง​เหล่า‍นี้​ควร​เป็น​กฎ​พระ‍ธรรม​ของ​เจ้า​ตลอด ชั่ว​ชาติ​พันธุ์​ของ​เจ้า​ใน​ที่​ที่​เจ้า​อา‌ศัย​อยู่

30 ผู้‍ใด​ฆ่า​เขา​ตาย​ให้​ประ‌หาร​ชีวิต​ผู้ ฆ่า​คน​นั้น​เสีย​ตาม​ปาก​ของ​พยาน แต่​อย่า​ประ‌หาร​ชีวิต​ผู้‍ใด​ด้วย​มี​พยาน​ปาก​เดียว

31 ยิ่ง‍กว่า​นั้น​อีก เจ้า​อย่า​รับ​ค่า​ไถ่​ชีวิต​ของ​ผู้​ฆ่า​คน​ผู้​มี​ความ​ผิด​ถึง​ตาย​นั้น แต่​เขา​ต้อง​ตาย​แน่

32 และ​เจ้า​อย่า​รับ​ค่า​ไถ่​คน​ที่​หลบ‍หนี​ไป​ยัง​เมือง​ลี้‍ภัย เพื่อ​ให้​กลับ​มา​อยู่​ใน​แผ่น‍ดิน​ของ​เขา ก่อน​ที่​ปุโร‌หิต​ใหญ่​สิ้น​ชีวิต

33 ดัง‍นั้น​เจ้า​จึง​ไม่​กระ‌ทำ​ให้​แผ่น‍ดิน ที่​เจ้า​ทั้ง‍หลาย​อา‌ศัย​อยู่​มี​มล‌ทิน เพราะ​ว่า​โล‌หิต​ทำ​ให้​แผ่น‍ดิน​เป็น​มล‌ทิน และ​ไม่‍มี​สิ่ง‍ใด​ที่​จะ​ชำระ​แผ่น‍ดิน ให้​หมด​มล‌ทิน​ที่​เกิด​ขึ้น​เพราะ​โล‌หิต​ตก​ใน​แผ่น‍ดิน​นั้น​ได้ นอก‍จาก​โล‌หิต​ของ​ผู้​ที่​ทำ​ให้​โล‌หิต​ตก

34 เจ้า​อย่า​กระ‌ทำ​ให้​เกิด​มล‌ทิน​ใน​แผ่น‍ดิน​ที่​เจ้า​อา‌ศัย​อยู่ ที่​เรา​อยู่​ท่าม‍กลาง เพราะ​ว่า​เรา​คือ​พระ‍เจ้า​อยู่​ท่าม‍กลาง​คน​อิส‌รา‌เอล”

บท

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36