4 เพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงว่า“อย่ามองข้าพเจ้าให้ข้าพเจ้าหลั่งน้ำตาอย่างขมขื่นอย่าอุตส่าห์เล้าโลมข้าพเจ้าเลยเหตุด้วยการทำลายชนชาติของข้าพเจ้า”
5 เพราะพระเจ้าจอมโยธาทรงมีวันหนึ่งเป็นวาระจลาจล วาระเหยียบย่ำ และวาระยุ่งเหยิงในที่ลุ่มแห่งนิมิตคือการพังกำแพงลงและโห่ร้องให้แก่ภูเขา
6 เอลามหยิบแล่งธนูกับรถรบและพลและพลม้าและคีร์ก็เผยโล่
7 ที่ลุ่มที่ดีที่สุดของท่านเต็มไปด้วยรถรบและพลม้าก็เข้าประจำที่ประตูเมือง
8 พระองค์ทรงเอาสิ่งปิดบังยูดาห์ไปเสียแล้วในวันนั้น ท่านได้มองที่ศาสตราวุธแห่งเรือนพนา
9 ได้เห็นช่องโหว่แห่งนครดาวิดว่ามีหลายแห่ง แล้วท่านทั้งหลายก็เก็บน้ำในบ่อล่าง
10 และท่านก็นับเรือนของเยรูซาเล็ม และท่านก็พังเรือนมาเสริมกำแพงเมือง