1 จงร้องดังๆ อย่าออมไว้จงเปล่งเสียงของเจ้าเหมือนเป่าเขาสัตว์จงแจ้งแก่ชนชาติของเราให้ทราบถึงเรื่องการทรยศของเขาแก่เชื้อสายของยาโคบเรื่องบาปของเขา
2 แต่เขายังแสวงเราทุกวันและปีติยินดีที่จะรู้จักทางของเราเหมือนกับว่าเขาเป็นประชาชาติที่ได้ทำความชอบธรรมและมิได้ละทิ้งกฎหมายแห่งพระเจ้าของเขาเขาก็ขอข้อกฎหมายอันชอบธรรมจากเราเขาทั้งหลายก็ปีติยินดีที่จะเข้ามาใกล้พระเจ้า
3 ‘ทำไมข้าพระองค์ทั้งหลายได้อดอาหาร และพระองค์มิได้ทอดพระเนตรทำไมข้าพระองค์ทั้งหลายได้ถ่อมตัวลง และพระองค์มิได้ทรงสนพระทัย’ดูเถิด ในวันที่เจ้าอดอาหาร เจ้าทำตามใจของเจ้าและบีบบังคับคนงานของเจ้าทั้งหมด
4 ดูเถิด เจ้าอดอาหารเพียงเพื่อวิวาทและต่อสู้และเพื่อต่อยด้วยหมัดอธรรมการอดอาหารอย่างของเจ้าในวันนี้จะไม่กระทำให้เสียงของเจ้าได้ยินไปถึงที่สูง
5 อย่างนี้หรือเป็นการอดอาหารที่เราเลือกคือวันที่คนข่มตัวการก้มศีรษะของเขาลงเหมือนอ้อเล็กและปูผ้ากระสอบและขี้เถ้ารองใต้เขา อย่างนี้หรือเจ้าจะเรียกการอย่างนี้ว่าการอดอาหารและเป็นวันที่พระเจ้าโปรดปรานอย่างนั้นหรือ
6 “การอดอาหารอย่างนี้ไม่ใช่หรือที่เราต้องการคือการแก้พันธนะของความอธรรมการแก้สายรัดแอกและการปล่อยให้ผู้ถูกบีบบังคับเป็นอิสระและการหักแอกเสียทุกอัน