14 А коли він усе прожив-прогайнував, то настав страшний голод у тій країні, і він почав бідувати,
15 І пішов, пристав до одного з мешканців країни тієї, а той послав його на поля свої пасти свиней;
16 І він радий був виповнити черево своє бодай стручками, що їли свині, але ніхто не давав йому.
17 А коли прийшов до тями, то сказав (собі): Скільки наймитів у батька мого мають хліба надмір, а я помираю від голоду!
18 Підведуся, піду до батька мого і скажу йому: Отче! Я згрішив супроти неба і перед тобою;
19 І вже недостойний називатися сином твоїм; прийми мене в число наймитів твоїх.
20 Він підвівся і пішов до батька свого. І коли він був іще далеко, побачив його батько і змилосердився; і побіг, а тоді впав йому на груди і цілував його.