3 Daardie dag het die oorwinning vir die hele volk in ’n rou verander omdat die volk dié dag gehoor het dat dit gesê is: “Die koning is bedroef oor sy seun.”
4 Die mense het dié dag stilletjies die stad ingekom, soos mense wat verneder is, wegsluip as hulle in die geveg gevlug het.
5 Die koning het sy gesig bedek en het uitgeroep met ’n harde stem: “My seun Avshalom! Avshalom, my seun, my seun!”
6 Toe kom Yo’av by die koning in die huis en sê: “U het vandag die gesigte van al u diensknegte, wat vandag u lewe en die lewe van u seuns en dogters en die lewe van u vroue en die lewe van u byvroue gered het, met skaamte bedek,
7 deur diegene wat u haat, lief te hê en diegene wat u liefhet, te haat, want u het vandag gewys dat prinse en diensknegte vir u niks is nie, want ek weet vandag dat, as Avshalom lewendig en ons almal vandag dood was, u tevrede sou wees.
8 Staan daarom nou op, gaan uit en praat goedhartig met u diensknegte, want ek sweer by יהוה, as u nie uitgaan nie, sal daar sekerlik vannag geen man by u bly nie en dit sal vir u groter wees as al die booshede wat oor u gekom het van u jeug af tot nou toe.”
9 Die koning het opgestaan en in die poort gaan sit. Toe hulle die hele volk laat weet en gesê het: “Let op, die koning sit in die poort,” het die hele volk voor die koning gekom. Yisra’el het gevlug, elkeen na sy tent.