1 Aeth Job ymlaen â'i ddadl, gan ddweud:
2 “O na byddwn fel yn yr amser gynt,yn y dyddiau pan oedd Duw yn fy ngwarchod,
3 pan wnâi i'w lamp oleuo uwch fy mhen,a minnau'n rhodio wrth ei goleuni trwy'r tywyllwch;
4 pan oeddwn yn nyddiau f'anterth,a Duw'n cysgodi dros fy nhrigfan;
5 pan oedd yr Hollalluog yn parhau gyda mi,a'm plant o'm cwmpas.
6 Gallwn olchi fy nghamau mewn llaeth,ac yr oedd y graig yn tywallt ffrydiau o olew imi.
7 “Awn allan i borth y ddinas,ac eisteddwn yn fy sedd ar y sgwâr;
8 a phan welai'r llanciau fi, cilient,a chodai'r hynafgwyr ar eu traed;
9 peidiai'r arweinwyr â llefaru,a rhoddent eu llaw ar eu genau;
10 tawai siarad y pendefigion,a glynai eu tafod wrth daflod eu genau.
11 “Pan glywai clust, galwai fi'n ddedwydd,a phan welai llygad, canmolai fi;
12 oherwydd gwaredwn y tlawd a lefai,a'r amddifad a'r diymgeledd.
13 Bendith yr un ar ddarfod amdano a ddôi arnaf,a gwnawn i galon y weddw lawenhau.
14 Gwisgwn gyfiawnder fel dillad amdanaf;yr oedd fy marn fel mantell a thwrban.
15 Yr oeddwn yn llygaid i'r dall,ac yn draed i'r cloff.
16 Yr oeddwn yn dad i'r tlawd,a chwiliwn i achos y sawl nad adwaenwn.
17 Drylliwn gilddannedd yr anghyfiawn,a pheri iddo ollwng yr ysglyfaeth o'i enau.
18 Yna dywedais, ‘Byddaf farw yn f'anterth,a'm dyddiau mor niferus â'r tywod,
19 a'm gwreiddiau yn ymestyn at y dyfroedd,a'r gwlith yn aros drwy'r nos ar fy mrigau,
20 a'm hanrhydedd o hyd yn iraidd,a'm bwa yn adnewyddu yn fy llaw.’
21 “Gwrandawai pobl arnaf,a disgwylient yn ddistaw am fy nghyngor.
22 Wedi imi lefaru, ni ddywedent air;diferai fy ngeiriau arnynt.
23 Disgwylient wrthyf fel am y glaw,ac agorent eu genau fel am law y gwanwyn.
24 Pan wenwn arnynt, oni chaent hyder?A phan lewyrchai fy wyneb, ni fyddent brudd.
25 Dewiswn eu ffordd iddynt, ac eistedd yn ben arnynt;eisteddwn fel brenin yng nghanol ei lu,fel un yn cysuro'r galarus.”