1 Italiarantz ontziz atera behar genuela erabaki zutenean, Paulo eta beste zenbait preso, Augusto gudari-taldeko ehuntari baten esku utzi zituzten; Julio zuen ehuntariak izena.
2 Asia probintziako itsasbazterretara zihoan Adramitioko ontzi batera igo eta zabalera jo genuen. Gurekin zen Aristarko mazedoniarra, Tesalonikakoa.
3 Biharamunean, Sidonen geldialdia egin genuen; Juliok Paulo gizabidez hartu zuen eta bere adiskideengana joateko eta haiengandik laguntza hartzeko baimena eman zion.
4 Handik berriro itsasoraturik, Zipreko kostaren babesean ibili ginen, haizea kontra baikenuen.
5 Eta Ziliziako eta Panfiliako itsasoetan barrena, Liziako Mira hirira iritsi ginen.
6 Han, Italiara zihoan Alexandriako ontzi bat aurkitu zuen ehuntariak, eta denok bertara aldatu gintuen.
7 Zenbait egunez geldi-geldi ibili ondoren, nekez iritsi ginen Knido hirira: haizea kontra genuenez, Kretaren babesera joan ginen, Salmon* lurmuturraren ondotik igaroz.
8 Eta kostarik kosta doi-doi iritsi ginen Portu Eder izeneko toki batera, Lasea hiritik hurbil.
9 Denbora asko galdua genuen, eta arrisku handia zuen ordutik aurrera bideak, negua gainean baitzen. Paulok ohar hau egin zien:
10 «Adiskideok, ikusten nago itsas ibilaldi honek kalte eta galera handiak ekarriko dituela, ez karga eta ontziarentzat bakarrik, baita guretzat ere».
11 Baina ehuntariak fede gehiago zuen lemazain eta patroiarengan Pauloren esanetan baino.
12 Portu hura, bestalde, ez zen negua igarotzeko egokia, eta itsasora jotzearen aldeko izan ziren gehienak; Fenikeraino iritsi nahi zuten, hego-mendebalde eta ipar-mendebaldera begira dagoen Kretako portu horretan negua emateko asmoz.
13 Bazen hego-haize apur bat, eta beren asmoa bete zezaketela uste zuten denek; jaso zituzten, beraz, aingurak, eta Kretako bazterrari atxikirik joan ziren.
14 Baina handik berehala, euroakiloi deitzen zuten haize-erauntsi batek eraso zion lehorraldetik ontziari;
15 haizeak zeraman ontzia, eta, haizeari ezin eutsi geniolarik, noragabe joaten utzi genuen ontzia.
16 Kauda izeneko uharte koskor baten babesean igarotzean, ozta-ozta egin ginen salba-txaluparen jabe.
17 Hura ontzira jaso ondoren, ontzia kablez estutu zuten gogortzeko, eta, Sirteko hondar-metaren batean hondoa jotzeko beldurrez, aingura flotagarria bota eta noragabe jarraitu zuten.
18 Biharamunean, oraindik ekaitzak gogor jotzen baitzuen, ontzia arintzen hasi ziren.
19 Hirugarren egunean, ontziko tresneria itsasora jaurti zuten marinelek.
20 Egun asko baitzen ez eguzkirik, ez izarrik ez zela ageri, eta ekaitz zakarrak bere hartan jarraitzen baitzuen, galdurik genituen onik ateratzeko itxaropen guztiak.
21 Denbora asko generaman ezer jan gabe. Paulok erdian zutik jarri eta esan zuen: «Adiskideok, hobe nire esana egin bazenute eta Kretatik atera ez bagina: hartara ez genituzkeen kalte eta galera hauek izango.
22 Dena dela, ez galdu adorea, arren, zuetako inor ez baita galduko; ontzia galduko da bakarrik.
23 Bart gauean, nire jabea den eta nik zerbitzatzen dudan Jainkoaren aingerua agertu zait,
24 eta hau esan dit: “Ez beldurtu, Paulo! Enperadorearen aurrean agertu behar duzu, eta ontzian zurekin doazen guztiak ere bizirik aterako direla agintzen dizu Jainkoak”.
25 Izan bihotz, bada, adiskideok! Badut uste on Jainkoarengan, eta ziur naiz esan zaidan bezala gertatuko dela.
26 Uharteren bat jo behar dugu».
27 Hamalaugarren eguna zen Adriatikon noragabe gindoazela. Hartan, gauerdi aldera, lehorra hurbil sumatu zuten marinelek.
28 Bota zuten berun-soka neurtzeko, eta hogei besaldi eman zituen; bota zuten berriro aurreraxeago, eta hamabost eman zituen.
29 Orduan, harkaitzen bat jotzeko beldurrez, lau aingura bota zituzten txopatik, eta eguna argitzeko irrikatzen zeuden.
30 Marinelak, ontzitik ihes egin nahirik, txalupa uretara eraisten ari ziren, aingurak brankatik botatzeko aitzakiaz.
31 Paulok honela esan zien ehuntari eta soldaduei: «Horiek ontzian gelditzen ez badira, zuek ez zarete bizirik aterako».
32 Orduan, soldaduek, sokak ebaki eta txalupa erortzen utzi zuten.
33 Eguna zabaldu bitartean, zerbait jan zezatela eskatu zien Paulok denei, esanez: «Hamalau egun dira gaur, baraurik eta kezkaz zaudetela, ezer hartu gabe.
34 Jan, bada, mesedez, beharrezkoa baituzue salbatzeko. Ez duzue inork buruko ile bat ere galduko».
35 Hau esan ondoren, hartu zuen ogi bat eta, denen aurrean Jainkoari esker oneko otoitza eginik, zatitu zuen eta jaten hasi zen.
36 Orduan, beste guztiek ere animatu eta jan egin zuten.
37 Berrehun eta hirurogeita hamasei lagun ginen guztira ontzian.
38 Ase eta gero, ontzia arindu zuten, garia itsasora jaurtiz.
39 Eguna argitu zuenean, ez zuten lurralde hura ezagutu; baina, itsasadar bat bere hondartzarekin begiztaturik, ahal bazen ontzia bertan sartzea erabaki zuten.
40 Askatu zituzten, beraz, bi aldeetako aingurak eta uretan erortzen utzi; era berean, lemako lokarriak lasaitu zituzten eta, brankako oihala haizeari emanik, hondartzarantz abiatu ziren.
41 Baina hondar-meta batean hondoa jo zuten; branka hondarretan sartua gelditu zen, mugitu ezinik; txopa, berriz, zartatuz zihoan olatuen kolpez.
42 Orduan, presoak hiltzea pentsatu zuten soldaduek, inork ere igerian ihes egin ez zezan.
43 Baina ehuntariak, Paulo bizirik atera nahirik, ez zien utzi beren asmoa betetzen. Igerian zekitenek salta zezatela lehenbizi uretara eta atera zitezela lehorrera agindu zuen;
44 gainerakoak, berriz, joan zitezela oholen gainean edo ontzi-pusken gainean. Hala, denok bizirik eta onik heldu ginen lehorrera.