27 جمیع اینها از تو انتظارمی کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی.
28 آنچه را که به آنها میدهی، فرا میگیرند. دست خود را باز میکنی، پس از چیزهای نیکو سیرمی شوند.
29 روی خود را میپوشانی پس مضطرب میگردند. روح آنها را قبض میکنی، پس میمیرند و به خاک خود برمی گردند.
30 چون روح خود را میفرستی، آفریده میشوند و روی زمین را تازه میگردانی.
31 جلال خداوند تا ابدالاباد است. خداوند ازاعمال خود راضی خواهد بود.
32 که به زمین نگاه میکند و آن میلرزد. کوهها را لمس میکند، پس آتش فشان میشوند.
33 خداوند را خواهم سرایید تا زنده میباشم. برای خدای خود تسبیح خواهم خواند تا وجود دارم.