7 ای جان من به آرامی خود برگرد، زیراخداوند به تو احسان نموده است.
8 زیرا که جان مرا از موت خلاصی دادی و چشمانم را از اشک و پایهایم را از لغزیدن.
9 به حضور خداوند سالک خواهم بود، در زمین زندگان.
10 ایمان آوردم پس سخن گفتم. من بسیار مستمند شدم.
11 درپریشانی خود گفتم که «جمیع آدمیان دروغ گویند.»
12 خداوند را چه ادا کنم، برای همه احسانهایی که به من نموده است؟
13 پیاله نجات را خواهم گرفت و نام خداوند را خواهم خواند.