4 Dúirt na fir a bhí ina seasamh in aice leis, “An bhfuil sé fút masla cainte a thabhairt d'ardsagart Dé?”
5 Agus dúirt Pól, “Ní raibh a fhios agam, a bhráithre, gurbh eisean an t‑ardsagart; mar tá sé scríofa, ‘ná labhair go mailíseach ar cheann chreidimh do mhuintire.’”
6 Ach chomh luath agus a d'aithin Pól go raibh cuid acu ina Sadúcéigh, agus cuid acu ina bhFairiséigh, ghlaoigh sé in ard a chinn i gceartlár na comhairle, “A bhráithre, is Fairiséach mise, agus mé de shliocht na bhFairiséach de réir folaíochta; agus cúirt á cur orm i dtaobh an dóchais agus i dtaobh aiséirí na marbh.”
7 Nuair a dúirt sé sin, d'éirigh conspóid idir na Sadúcéigh agus na Fairiséigh, agus scoilteadh an cruinniú ina dhá leath.
8 Mar deir na Sadúcéigh nach bhfuil aiséirí, ná aingeal, ná sprid ann; ach creideann na Fairiséigh iontu seo uile.
9 D'éirigh gáir mhór ansin; agus d'éirigh cuid de na scríobhaithe a bhí in aicme na bhFairiséach agus seo á mhaíomh acu, “Ní fheictear dúinn go bhfuil aon choir ar an duine seo. Cad chuige nach gcuirtí i gcás gur labhair sprid nó aingeal leis?”
10 Agus nuair a bhí an t‑achrann ag éirí dian, bhí eagla ar an treabhann go dtarraingeoidís Pól as a chéile eatarthu, agus d'ordaigh sé do na saighdiúirí dul síos agus é a ardú uathu le treise lámh agus a thabhairt isteach sa bheairic.