47 para punggawanipun Sang Prabu ugi sampun sami sowan ing ngarsanipun Sang Prabu Dawud sami ngaturaken sugeng, kalayan munjuk: Mugi Gusti Allahipun gusti kawula karsaa damel misuwuring asmanipun Sang Prabu Suleman nglangkungi asma dalem saha dhamparipun mugi nglangkungi agungipun dhampar dalem. Salajengipun Sang Prabu inggih sampun sumungkem sujud wonten ing pasareanipun sarta ngandika makaten:
48 Pinujia asmane Sang Yehuwah, Gusti Allahe Israel, kang ing dina iki wus paring wong kang lungguh ing dhamparku, mangka aku dhewe isih diparengake nyumurupi.”
49 Ing kono sakehe ulemane Pangeran Adhonia padha kaget, banjur padha ngadeg lan lunga sowang-sowangan.
50 Kacarita Pangeran Adhonia ajrih marang Sang Prabu Suleman, mulane banjur enggal-enggal tindak lan nyepeng sungu-sunguning misbyah.
51 Sang Prabu Suleman nuli diunjuki uninga bab iku: “Nyatanipun Pangeran Adhonia ajrih dhateng Sang Prabu Suleman saha lajeng nyepeng singat-singating misbyah kaliyan ngandika: Sang Prabu Suleman cikben supaos dhisik ing bab aku, yen ora bakal mateni abdine iki kalawan pedhang.”
52 Sang Prabu Suleman tumuli ngandika: “Manawa tumindake ngetrepi kasatriyane, rambute saeler bae ora bakal ana kang runtuh ing bumi, nanging manawa kabukten nduwe kekarepan ala, mesthi dipateni.”
53 Sang Prabu Suleman banjur utusan methuk marang ing misbyah. Bareng Sang Pangeran sowan tumuli sujud lan nyembah ana ing ngarsane Sang Prabu Suleman; Sang Prabu nuli ngandika marang panjenengane: “Wis muliha.”