6 Awit saking punika panjenengan mugi karsaa paring dhawuh negor wit-wit eres ing redi Libanon, tuwin tiyang kula kajengipun sami mbiyantu para abdi panjenengan, wondene epahipun kangge para abdi panjenengan badhe kula caosaken dhateng panjenengan, sapinten kemawon pamundhut panjenengan, amargi panjenengan uninga, bilih panunggilan kula boten wonten ingkang saged negor wit-witan kadosdene tiyang ing Sidon.”
7 Sawuse mireng piwelinge Sang Prabu Suleman iku, Sang Prabu Hiram banget renaning panggalihe sarta banjur ngandika: “Pinujia Sang Yehuwah ing dina iki, amarga Panjenengane wus maringi Sang Prabu Dawud putra kang wicaksana kang ngratoni bangsa kang gedhe iki.”
8 Sang Prabu Hiram nuli utusan abdi matur marang Sang Prabu Suleman mangkene: “Kula sampun tampi paring piwelingipun lumantar utusan panjenengan. Bab kajeng eres saha kajeng beros, kula badhe nindakaken punapa ingkang dados karsa panjenengan.
9 Tiyang-tiyang kula badhe ngandhapaken saking redi Libanon dhateng ing saganten saha badhe kula dhawuhi supados kagandheng-gandheng dados gethekan lajeng kabektaa dhateng ing panggenan ingkang panjenengan tedahaken dhateng kula, wonten ing ngrika nunten sami kabungkara, satemah panjenengan saged dhawuh ngangkati. Dene panjenengan mugi karsaa nyekapi kabetahan kula tedha kangge saisining kraton, sapinten ingkang kula kajengaken.”
10 Mangkono dadine Sang Prabu Hiram nyaosi kayu eres lan kayu beros marang Sang Prabu Suleman, sapira kang dikarsakake.
11 Dene Sang Prabu Suleman banjur nyaosi marang Sang Prabu Hiram gandum rong puluh ewu kor, bahan pangan kanggo saisining kraton, lan lenga cocohan rong puluh kor; iku kang dicaosake dening Sang Prabu Suleman marang Sang Prabu Hiram ing saben taun.
12 Anadene Sang Yehuwah paring kawicaksanan marang Sang Prabu Suleman kaya kang kaprasetyakake marang panjenengane; dadine Sang Prabu Hiram lan Sang Prabu Suleman iku rukun, karo-karone banjur nganakake prajanjian.