19 lan ing sakehe kutha pasimpenan kagungane Sang Prabu Suleman, ing kutha-kutha panggonane kareta, ing kutha-kutha panggonaning wong nunggang jaran sarta ana ing ngendi bae kang dikarsakake Sang Prabu Suleman anggone arep yeyasa ana ing Yerusalem ana ing gunung Libanon, utawa ana ing sawewengkone nagara kang dikwaosi kabeh.
20 Sakehe kekarene bangsa Amori, bangsa Het, bangsa Feris, bangsa Hewi lan bangsa Yebus, kang ora kagolong bangsa Israel,
21 yaiku wong-wong kang isih padha manggon ing nagara kono turune bangsa-bangsa mau lan kang ora bisa ditumpes dening Israel, iya wong-wong iku kang padha diklempakake dening Sang Prabu Suleman kadadekake abdi nyangga karya, mangkono iku nganti saprene.
22 Nanging wong Israel ora ana kang kadadekake abdi kaya mangkono dening Sang Prabu Suleman; iku padha kadadekake prajurit, abdi dalem, panggedhe, opsir utawa panggedhening wadya-bala kang nunggang kreta lan wadya-bala jaranan.
23 Iki para pemimpin umum kang manggedheni pakaryane Sang Prabu Suleman: limang atus seket cacahe wong kang padha ngereh wong akeh kang nglakoni pagawean mau.
24 Sawuse putri putrane Sang Prabu Pringon pindhah saka ing kutha Dawud menyang ing dalem anggone ngyasakake Sang Prabu Suleman, Sang Prabu enggal banjur yasa Milo.
25 Saben taun Sang Prabu Suleman caos kurban obaran lan kurban kaslametan ping telu ana ing misbyah kang kaadegake kagem Pangeran Yehuwah sarta mbesmi dupa ana ing ngarsaning Sang Yehuwah. Mangkono wus rampung anggone yasa padaleman mau.