21 Wonge tumuli diater lumebu ing omahe sarta kuldine padha dipakani; dene sawuse wisuh sikil, banjur padha mangan lan ngombe.
22 Nanging bareng lagi padha enak-enak, lah wong ing kutha kono, wong kang ambek dursila, tumuli padha ngepung omah iku mau, padha ndhodhogi lawang sarta padha celathu marang wong tuwa kang duwe omah tembunge: “Wong kang mentas teka ing omahmu iku gawanen metu, arep dakanggo seneng-seneng!”
23 Wonge kang duwe omah banjur metoni marang wong akeh sarta padha dituturi: “Sampun ta para sadherek kula, bok sampun ngantos nglampahi piawon makaten, amargi tiyang punika sampun wonten ing griya kula, bok sampun nglampahi piawon kados makaten!
24 Nanging kula gadhah anak taksih prawan, lan seliripun tiyang punika, sami kula bektanipun medal, punika panjenengan damel sukan-sukan, saha panjenengan damel ing sakarsa panjenengan, namung tiyang punika sampun panjenengan damel pangewan-ewan!”
25 Nanging wong mau padha ora ngrewes marang ing pituture. Wong Lewi mau banjur nyandhak selire digawa metu menyang ing jaba kaulungake marang wong akeh, banjur dituroni klawan digawe dolanan sawengi natas, nganti tumeka ing wayah esuk. Bareng wetune bang-bang wetan wong wadon mau lagi ditinggal lunga.
26 Nalika wayah bangun esuk wong wadon mau lagi bali, nanging ambruk ana ing ngarepe lawanging omahe wong tuwa kang diinepi bendarane, lan dheweke gumlethak ana ing kono nganti padhang.
27 Bareng bendarane ing wayah esuk tangi, tumuli ngengakake lawange omah sarta metu sumedya mbanjurake lakune, lah wong wadon, selire iku ketemu gumlethak ana ing lawanging omah, tangane padha sumeleh ana ing tlundhag.