19 Mugi Paduka karsaa ngapunten kalepatanipun bangsa punika, awit saking gunging kamirahan Paduka, inggih kados anggen Paduka sampun karsa ngapunten kalepatanipun bangsa punika wiwit saking tanah Mesir ngantos dumugi ing ngriki.”
20 Pangeran Yehuwah tumuli ngandika: “Iya wus padha Sunapura, kaya kang dadi panyuwunira.
21 Mung bae, demi Ingsun agesang lan salumahing bumi kebekan kaluhuraning Yehuwah:
22 sakehe wong kang wus weruh ing kaluhuraningSun lan pratandha-pratandha mukjijad kang wus Suntindakake ana ing tanah Mesir lan ing pasamunan, mangka wus padha nyoba marang Ingsun nganti rambah ping sepuluh iki, sarta padha ora gelem ngrungokake dhawuhingSun,
23 iku mesthi ora bakal padha ndeleng tanah kang wus Sunprasetyakake klawan supaos marang para leluhure! Sakehe wong kang wus nyampahi marang Ingsun, mesthi ora ana kang bakal ndeleng.
24 Mung abdiningSun Kaleb, sarehne kadunungan budi kang beda karo liyane, sarta mantep anggone ndherek marang Ingsun, iku bakal Sunbekta lumebu ing tanah kang wus kelakon didlajahi, lan turune bakal padha ngebeki.
25 Anadene wong Amalek lan wong Kanaan padha manggon ana ing lebak. Sesuk sira padha balia, budhala menyang ing pasamunan, nuju marang segara Teberau.”