1 Auga mine har sett alt,øyra har høyrt og forstått.
2 Det de veit, veit eg òg,eg står ikkje tilbake for dykk.
3 Likevel må eg tala til Den veldige,eg ønskjer å gå i rette med Gud!
4 Men de smør løgna utover,kvakksalvarar er de alle saman.
5 Om de berre ville teia!Då kunne de reknast for vise!
6 Høyr på forklaringa mi,gjev akt på forsvaret mitt!
7 Vil de vitna for Gud med urett,tala hans sak med svik?
8 Er det Gud de tek parti for?Er det hans sak de fører?
9 Går det då godt når han ransakar dykk?Kan de narra han slik de narrar menneske?
10 Nei, han ville refsa dykk strengtom de tok parti i løynd.
11 Skulle ikkje hans velde skremma dykk,hans skrekk falla over dykk?
12 Visdomsorda dykkar er oske,og svara dykkar er av leire.
13 Tei stilt og lat meg føra ordet,kva som enn skjer med meg!
14 Eg tygg på mitt eige kjøt,eg går med livet i hendene.
15 Han vil drepa meg, eg har ikkje noko håp,likevel vil eg forsvara mine vegar for hans andlet.
16 Kanskje blir dette mi redning,for ingen ugudeleg kan koma fram for han.
17 Lytt vel til talen min,lat forklaringa klinga i øyra!
18 Sjå, eg legg fram mi sak,eg veit at eg har rett.
19 Kan nokon vinna ei sak mot meg?Då vil eg teia og døy.
20 Skån meg berre for to ting,så slepp eg å løyna meg for deg:
21 Ta handa di bort frå meg,og lat ikkje redslene dine skremma meg!
22 Rop, så skal eg svara,eller lat meg tala, så svarar du!
23 Kvar er mi skuld og mine synder?Kunngjer mitt brot og mi synd!
24 Kvifor løyner du andletetog reknar meg som din fiende?
25 Vil du då skremma eit blad som blæs bort,forfølgja eit vise halmstrå?
26 Ditt klageskrift mot meg er bittert,du lèt meg bøta for min ungdoms synder.
27 Du set føtene mine i blokka.Du vaktar på alle mine stigar,merkjer av kvart fotspor.
28 Mennesket er som ròte,det blir utslite som mølletne klede.