1 Mennesket, fødd av ei kvinne,lever kort og er fylt av uro.
2 Det spirer som blomen og visnar,flyktar som skuggen, står ikkje i ro.
3 Likevel held du auge med det,du stemner meg for din domstol.
4 Kan det koma ein rein av ein urein?Nei, ikkje ein einaste.
5 Når dagane til mennesket er fastsette,når du har bestemt månadstalet for det,sett grensa det ikkje kan bryta,
6 vend då blikket bort og lat det vera,så kan det gleda seg ved sine lånte dagar.