8 Auget som vaktar meg, ser meg ikkje lenger.Retter du auga mot meg, er eg der ikkje.
9 Ei sky løyser seg opp og kverv,og den som fer ned til dødsriket, stig aldri opp.
10 Han kjem aldri att til sitt hus,heimstaden kjenner han ikkje.
11 Så legg eg heller ikkje band på min munn.Eg vil tala med angst i anden,klaga i bitter sjelekval.
12 Er eg eit hav eller eit sjøuhyresidan du set vakt over meg?
13 Eg seier: «Leiet får vera mi trøyst,lat senga bera mi klage.»
14 Då skremmer du meg med draumar,med syn gjer du meg redd.