12 Medan det står grønt og uskore,visnar det, før alt anna gras.
13 Slik går det med alle som gløymer Gud.Håpet går under for den som er ugudeleg.
14 Hans trygge ro heng i tynne trådar,han set si lit til spindelvev.
15 Han støttar seg til eige hus, men det held ikkje;han klamrar seg til det, men det blir ikkje ståande.
16 Frodig står han i sola,breier greinene ut over hagen sin.
17 Men røtene hans slyngjer seg inn i ei steinrøys,dei kikkar fram mellom steinar.
18 Blir han riven vekk frå staden sin,kjenner ikkje staden han: «Eg har aldri sett deg.»