1 Jezui filloi t’u fliste përsëri me shëmbëlltyra:
2 «Mbretëria e qiejve i ngjan mbretit që bëri dasmë për të birin.
3 Ai dërgoi shërbëtorët e vet për të thirrur ata që ishin ftuar në dasmë, por këta nuk donin të vinin.
4 Përsëri dërgoi shërbëtorë të tjerë dhe u tha: “U thoni të ftuarve, gostia është gati. Demat e bagëtitë e majmura i kam therur dhe gjithçka është përgatitur. Ejani në dasmë.”
5 Por këta nuk ua vunë veshin dhe shkuan kush në arën e vet e kush për punët e veta,
6 ndërsa të ftuarit e tjerë i kapën shërbëtorët, i rrahën dhe i vranë.
7 Mbreti u zemërua dhe dërgoi ushtarët e vet, që i vranë ata vrasës dhe i vunë zjarrin qytetit të tyre.
8 Atëherë u tha shërbëtorëve të vet: “Dasma është gati, por të ftuarit nuk ishin të denjë,
9 prandaj dilni nëpër udhëkryqe dhe ftoni në dasmë këdo që të gjeni.”
10 Shërbëtorët dolën nëpër rrugë dhe mblodhën të gjithë ata që gjetën, të këqij e të mirë; kështu dhoma e dasmës u mbush plot.
11 Po kur hyri për të parë të ftuarit, mbreti pa një njeri që nuk ishte i veshur si për dasmë
12 dhe i tha: “Mik, si ke hyrë këtu pa rrobën e dasmës?”. Ai nuk e hapi gojën.
13 Pastaj mbreti u tha shërbëtorëve: “Lidheni këmbë e duar dhe hidheni përjashta në errësirë. Atje do të ketë vajtim e kërcëllimë dhëmbësh.”
14 Shumë janë të thirrur, por pak të zgjedhur».
15 Pastaj farisenjtë shkuan e u këshilluan si ta zinin Jezuin në kurth për ndonjë fjalë.
16 Kështu dërguan te Jezui dishepujt e tyre dhe disa herodianë, që i thanë: «Mësues, e dimë se je i vërtetë dhe se u mëson të tjerëve me vërtetësi udhën e Perëndisë, pa pyetur për njeri dhe pa u ndikuar nga askush.
17 Na thuaj, pra, çfarë mendon, a është e lejueshme t’i paguhen taksat Cezarit, apo jo?».
18 Por Jezui, duke e njohur ligësinë e tyre, u tha: «Përse më vini në provë, o hipokritë?
19 Ma tregoni monedhën e taksës». Ata i sollën një monedhë.
20 Jezui u tha: «E kujt është kjo figurë e ky mbishkrim?».
21 Ata i thanë: «Të Cezarit». Atëherë Jezui u tha: «Jepini, pra, Cezarit ç’është e Cezarit dhe Perëndisë ç’është e Perëndisë».
22 Kur e dëgjuan këtë, ata u mrekulluan. Pastaj e lanë Jezuin dhe ikën që andej.
23 Po atë ditë erdhën te Jezui disa saducenj. Këta thonë se nuk ka ngjallje, prandaj e pyetën:
24 «Mësues, Moisiu ka thënë: Nëse një njeri vdes pa lënë fëmijë, vëllai i tij duhet të martohet me të venë për t’i dhënë trashëgimtarë të vëllait.
25 Na ishin shtatë vëllezër. I pari u martua, vdiq pa lënë fëmijë dhe i la të venë vëllait të vet.
26 Kështu ndodhi me të dytin, të tretin, e deri te i shtati.
27 Pas të gjithë atyre vdiq edhe gruaja.
28 Pas ngjalljes, gruaja e cilit prej të shtatëve do të jetë ajo, meqenëse të gjithë e patën për grua?».
29 Por Jezui u përgjigj:«Gaboheni, sepse nuk njihni as Shkrimet e shenjta, as fuqinë e Perëndisë.
30 Pas ngjalljes njerëzit as nuk do të martohen, as nuk do të martojnë, por do të jenë si engjëjt në qiell.
31 Për sa i përket ngjalljes së të vdekurve, a nuk e keni lexuar çfarë ju ka thënë Perëndia:
32 Unë jam Perëndia i Abrahamit, Perëndia i Isakut dhe Perëndia i Jakobit. Ai nuk është Perëndia i të vdekurve, por i të gjallëve».
33 Dhe turmat mahniteshin kur dëgjonin mësimin e tij.
34 Kur dëgjuan se Jezui ua kishte mbyllur gojën saducenjve, farisenjtë u mblodhën
35 dhe njëri prej tyre, një mësues i ligjit të Moisiut, e pyeti për ta zënë në kurth:
36 «Mësues, cili është urdhërimi më i madh i ligjit të Moisiut?».
37 Jezui i tha:«Duaje Zotin, Perëndinë tënd me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë mendjen tënde.
38 Ky është urdhërimi më i madh dhe i pari.
39 Dhe urdhërimi i dytë, i ngjashëm me këtë, është: Duaje tjetrin si veten.
40 Nga këto dy urdhërime varen tërë ligji i Moisiut dhe profetët».
41 Ndërsa farisenjtë ishin të mbledhur së bashku, Jezui i pyeti:
42 «Çfarë mendoni për Krishtin? Biri i kujt është?».Ata i thanë: «Biri i Davidit».
43 Jezui u tha: «Si vallë, i frymëzuar nga Shpirti i Shenjtë, Davidi e quan atë Zot kur thotë:
44 I tha Zoti Zotit tim: ulu në të djathtën time derisa t’i vë armiqtë e tu nën këmbët e tua?
45 Nëse Davidi e quan Krishtin Zot, si mund të jetë ai Biri i Davidit?».
46 Askush nuk mundi t’i përgjigjej qoftë edhe me një fjalë. Që nga ajo ditë askush nuk guxoi ta pyeste më.