1 Kur Jezui zbriti nga mali, një turmë e madhe i shkoi pas.
2 Dhe ja, një i lebrosur iu afrua dhe i ra në gjunjë e i tha: «O Zot, po të duash ti mund të më pastrosh».
3 Jezui shtriu dorën, e preku dhe i tha: «Dua. Pastrohu!». Dhe ai u pastrua menjëherë nga lebra.
4 Jezui i tha: «Mos i trego njeriu, por shko paraqitu te prifti dhe kushto dhuratën që ka urdhëruar Moisiu. Kjo do t’u shërbejë si dëshmi».
5 Kur Jezui hyri në Kafarnaum, iu afrua një centurion dhe iu lut:
6 «O Zot, shërbëtori im dergjet në shtëpi i paralizuar dhe po vuan shumë».
7 Jezui i tha: «Do të vij ta shëroj».
8 Centurioni i tha: «O Zot, unë nuk jam i denjë që të hysh nën çatinë time, por thuaj vetëm një fjalë dhe shërbëtori im do të shërohet.
9 Sepse edhe unë jam nën urdhrat e eprorëve të mi dhe kam nën vete ushtarë. Kur i them njërit: “shko”, ai shkon dhe kur i them tjetrit: “eja”, ai vjen. Kur i them shërbëtorit tim: “bëje këtë”, ai e bën».
10 Kur dëgjoi këto fjalë, Jezui u mrekullua dhe u tha atyre që po e ndiqnin: «Me të vërtetë po ju them, se nuk e kam gjetur një besim kaq të madh tek asnjeri në Izrael.
11 Prandaj po ju them se shumë do të vijnë nga lindja e nga perëndimi dhe do të ulen në tryezë me Abrahamin, Isakun e Jakobin në mbretërinë e qiejve,
12 ndërsa bijtë e mbretërisë do të hidhen përjashta në errësirë, ku do të ketë vajtim e kërcëllimë dhëmbësh».
13 Pastaj i tha centurionit: «Shko dhe u bëftë sipas besimit tënd!».Dhe shërbëtori u shërua në atë çast.
14 Kur shkoi në shtëpinë e Pjetrit, Jezui pa vjehrrën e Pjetrit që dergjej në shtrat me ethe.
15 Ai ia preku dorën dhe atë e lanë ethet. Atëherë ajo u ngrit që t’u shërbente.
16 Në mbrëmje sollën tek ai shumë të pushtuar nga djalli. Me anë të fjalës ai dëboi shpirtrat e ndyrë dhe shëroi të gjithë të sëmurët,
17 që kështu të përmbushej fjala e profetit Isaia: Mori mbi vete dobësitë tona dhe mbarti sëmundjet tona.
18 Kur pa se ishte i rrethuar nga një turmë e madhe, Jezui urdhëroi të shkonin në bregun tjetër.
19 Një skrib iu afrua e i tha: «Mësues, do të të ndjek kudo që të shkosh».
20 Jezui i tha: «Dhelprat kanë strofka dhe zogjtë e qiellit kanë fole, ndërsa Biri i njeriut nuk ka as ku të mbështesë kokën».
21 Një tjetër, një nga dishepujt, i tha: «Zot, më lejo të shkoj e të varros më parë tim atë».
22 Por Jezui i tha: «Ti më ndiq mua dhe lëri të vdekurit të varrosin të vdekurit e tyre».
23 Pastaj hipi në varkë i ndjekur nga dishepujt e vet.
24 Dhe ja, në liqen u ngrit një stuhi e madhe, aq sa varka u mbulua nga dallgët.Ndërkohë ai flinte.
25 Ata iu afruan, e zgjuan dhe i thanë: «O Zot, na shpëto se po mbytemi!»
26 Ai u tha: «Përse keni frikë, o besimpakë?». Atëherë u ngrit e qortoi erërat dhe liqenin. Pastaj u bë bunacë e madhe.
27 Njerëzit, të mahnitur, i thanë njëri-tjetrit: «Kush është ky që i binden edhe erërat, edhe liqeni?».
28 Kur arriti në bregun tjetër, në vendin e gadarenëve, i dolën përpara dy të pushtuar nga djalli, që erdhën nga varrezat. Ata ishin aq të egër, saqë askush nuk guxonte të kalonte asaj rruge.
29 Dhe ja, ata filluan të bërtisnin e të thoshin: «Çfarë ke me ne, o Biri i Perëndisë? Ke ardhur të na mundosh para kohe?».
30 Jo larg tyre kulloste një tufë e madhe derrash
31 dhe djajtë iu lutën Jezuit: «Nëse na dëbon, na dërgo te kjo tufë derrash».
32 Ai u tha: «Shkoni!». Atëherë, pasi dolën, ata shkuan te derrat dhe e tërë tufa u hodh nga humnera në liqen e u mbyt në ujë.
33 Ata që ruanin derrat ua mbathën këmbëve e shkuan në qytet që të tregonin për të pushtuarit nga djalli dhe për gjithçka ndodhi.
34 Dhe ja, i gjithë qyteti i doli para Jezuit dhe kur e panë, iu lutën që të largohej nga krahina e tyre.