1 ครุวาทเกี่ยวกับถิ่นทุรกันดารของทะเลเหมือนพายุหมุนที่พัดพุ่งไปในเนเกบมันมาจากถิ่นทุรกันดารมาจากแผ่นดินที่น่ากลัว
2 เขาบอกนิมิตที่หนักหน่วงแก่ข้าพเจ้าว่าคนทรยศก็ได้ทรยศคนทำลายก็เข้าทำลายเอลามเอ๋ย จงบุกขึ้นไปมีเดียเอ๋ย จงเข้าล้อมเสียงถอนใจทั้งหมดของเธอเราได้ทำให้สิ้นสุดแล้ว
3 เพราะฉะนั้น บั้นเอวของข้าพเจ้าจึงเต็มด้วยความทุกข์ความเจ็บปวดเกาะกุมข้าพเจ้าไว้เหมือนความเจ็บปวดของหญิงที่กำลังคลอดลูกข้าพเจ้าหนักใจจนไม่อาจจะฟังข้าพเจ้าท้อใจจนไม่อาจมองดู
4 ใจของข้าพเจ้าฟุ้งซ่านไป ความหวาดกลัวท่วมท้นข้าพเจ้าแสงโพล้เพล้ซึ่งข้าพเจ้าหวังกลับทำให้ข้าพเจ้าสั่นกลัว
5 เขาเตรียมการเลี้ยงไว้เขาปูพื้นเขากิน เขาดื่มเจ้านายทั้งหลายเอ๋ย จงลุกขึ้นชโลมโล่ไว้ด้วยน้ำมัน
6 เพราะองค์เจ้านายตรัสกับข้าพเจ้าดังนี้ว่า“จงไป และตั้งยามไว้ให้เขาไปป่าวประกาศสิ่งที่เขาเห็น
7 เมื่อเขาเห็นคนขี่ม้า คือพลม้าเป็นคู่ๆหรือคนขี่ลา คนขี่อูฐให้เขาฟังด้วยความตั้งใจด้วยความตั้งใจจริงๆ”