12 “โอ เจ้าร่วงลงจากฟ้าสวรรค์อย่างไรหนอเจ้าผู้ส่องแสง คือโอรสแห่งรุ่งอรุณเจ้าถูกเหวี่ยงลงมายังพื้นดินอย่างไรหนอเจ้าผู้ทำให้ประชาชาติทั้งหลายตกต่ำ
13 เจ้าเองรำพึงในใจของเจ้าว่า‘ข้าจะขึ้นไปยังฟ้าสวรรค์ข้าจะตั้งพระที่นั่งของข้าเหนือดวงดาวทั้งหลายของพระเจ้าข้าจะนั่งบนขุนเขาแห่งการชุมนุมณ สุดปลายอุดรอันไกลโพ้น
14 ข้าจะขึ้นไปเหนือความสูงของเมฆข้าจะทำให้ตัวของข้าเองเหมือนองค์ผู้สูงสุด’
15 แต่เจ้าถูกนำลงมาสู่แดนคนตายยังก้นบาดาล
16 บรรดาผู้เห็นเจ้าจะจ้องมองเจ้าและจะคิดพิจารณาตัวเจ้าว่า‘ชายคนนี้หรือที่ทำให้โลกสั่นสะเทือน?ที่เขย่าอาณาจักรทั้งหลาย?
17 ที่ทำให้โลกเป็นเหมือนถิ่นทุรกันดารและทำลายเมืองต่างๆ ในโลกเสีย?ผู้ไม่ยอมปล่อยให้เชลยของตนกลับบ้าน?’
18 พระราชาทั้งหมดของบรรดาประชาชาตินอนอยู่อย่างมีเกียรติต่างก็อยู่ในอุโมงค์ของตน