1 Die mens wat uit ’n vrou gebore is, is kort van dae en vol moeilikheid.
2 Hy spruit uit soos ’n blom, verwelk en kwyn weg; hy vlug soos ’n skaduwee en hou nie stand nie.
3 Maak U U oë oop oor so een en bring hom tot oordeel voor U?
4 Wie kan ’n rein ding voortbring uit die onreine? Nie een nie!
5 Aangesien sy dae bepaal is en die getal van sy maande vasgestel is, het U sy grense vasgestel wat hy nie kan oortree nie;
6 draai U gesig weg van hom af en sy dae sal wees soos die van ’n huurling,
7 want as ’n boom afgekap word, is daar versekerde verwagting dat dit weer sal uitspruit en sy sagte lote sal nie ophou nie.
8 Alhoewel sy wortel oud word in die aarde en sy stam sterf in die grond,
9 tog, by die reuk van water sal dit uitspruit en blare voortbring soos ’n plant,
10 maar ’n mens sterf en kwyn weg, ja, ’n mens sterf en hy is nie meer nie.
11 Soos die waters verdwyn uit die see en ’n rivier verlate word en opdroog,
12 so staan die mens wat lê nie weer op nie. Totdat die hemele nie meer is nie, sal hulle nie wakker word of uit hul slaap opgewek word nie.
13 Ag, dat U my in Sh’ol sou wegsteek; dat U my in ’n geheime plek sou wegsteek totdat U woede uitgewoed is; dat U ’n bepaalde tyd vir my sou aanstel en my onthou!
14 As ’n mens sterf, sal hy weer lewe? Al die dae van sy jeug wag hy tot die oudag kom.
15 As U my sou roep, sal ek U antwoord; U sal dink aan die werk van U hande,
16 want nou tel U nie my treë nie en U hou nie wag oor my sondes nie.
17 My rebellie is verseël in ’n sak en my sondes verwyder.
18 Waarlik, ’n groot berg val en ’n rots beweeg uit sy plek;
19 die waters verslyt die klippe en was die grond van die aarde weg; so vernietig U die hoop van die mens.
20 U hou voortdurend aan teen hom en hy gaan verby; U gooi hom weg met skande op sy gesig.
21 As sy seuns vermeerder, weet hy dit nie; as hulle minder word, merk hy dit nie op nie,
22 maar die vlees aan hom sal pyn hê en die lewe in hom sal treur.”