2 некому Бог му доделува богатство и имот и почести, па има сè што му сака душата. Но не му доделува тоа и да го јаде, туку ужива туѓинецот. Тоа е суета и тешко страдање.
3 И велам: подобро е недоносено дете, од оној кој би родил сто деца и би живеел многу години, а самиот не би уживал во благото и не би имал погребение;
4 зашто недоносеното дојде напразно и отиде во темнина, и името му е покриено со темнина;
5 сонцето ниту го виде ниту го созна - а поспокојно е од оној.
6 Па кога би живеел таков живот и две илјади години, а не би уживал во своето благо, зар не заминуваат двата еднакво на исто место?
7 Човекот се труди само за да јаде, а неговата душа никогаш не се наситува.
8 Зашто во што е мудрецот подобар од безумниот, и што да се рече за бедниот кој умее да се однесува пред луѓето?