1 องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า“ดูเถิด เราจะดลใจผู้ทำลายล้างมาสู้กับบาบิโลนและชาวเลบคามาย
2 เราจะส่งคนต่างชาติมายังบาบิโลนเพื่อฝัดร่อนและล้างผลาญดินแดนนั้นพวกเขาจะมาสู้รบกับบาบิโลนทุกด้านในวันแห่งหายนะของบาบิโลน
3 อย่าให้พลธนูโก่งธนูได้และอย่าให้เขาหยิบเสื้อเกราะมาสวมทันอย่าไว้ชีวิตชายหนุ่มของดินแดนนั้นจงทำลายทั้งกองทัพให้สิ้นไป
4 พวกเขาจะล้มตายในบาบิโลนบาดเจ็บสาหัสตามถนนหนทาง
5 เพราะพระเจ้า พระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์ไม่ได้ทรงทอดทิ้งอิสราเอลและยูดาห์แม้ดินแดนของเขาจะเต็มไปด้วยความผิดต่อหน้าองค์บริสุทธิ์แห่งอิสราเอล
6 “จงหนีจากบาบิโลน!จงหนีเอาชีวิตรอดเถิด!อย่าพลอยถูกทำลายเพราะบาปของมันถึงเวลาการแก้แค้นขององค์พระผู้เป็นเจ้าแล้วพระองค์จะทรงกระทำแก่บาบิโลนให้สาสม
7 บาบิโลนเป็นถ้วยทองคำในพระหัตถ์ขององค์พระผู้เป็นเจ้าบาบิโลนทำให้ทั้งโลกเมามายชนชาติทั้งหลายได้ดื่มเหล้าองุ่นของบาบิโลนบัดนี้พวกเขาจึงคลุ้มคลั่งไป
8 บาบิโลนจะล่มจมอย่างฉับพลัน แล้วก็แหลกลาญจงร่ำไห้ให้กับมัน!เอายามาบำบัดความเจ็บปวดให้บาบิโลนสิเผื่อว่ามันจะหาย
9 “ ‘เราน่าจะรักษาบาบิโลนให้หายแต่มันก็ไม่ยอมหายให้เราทิ้งบาบิโลน และต่างคนต่างกลับไปยังดินแดนของตนเพราะโทษทัณฑ์ของบาบิโลนสูงเสียดฟ้าสูงเทียมเมฆ’
10 “ ‘องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงให้ความเป็นธรรมแก่เราแล้วมาเถิด ให้เราบอกกล่าวในศิโยนถึงสิ่งที่พระยาห์เวห์พระเจ้าของเราได้ทรงกระทำ’
11 “จงลับลูกศรให้แหลมคมจงหยิบโล่ขึ้นเตรียมพร้อม องค์พระผู้เป็นเจ้าได้ทรงเร่งเร้าเหล่ากษัตริย์แห่งมีเดียเพราะทรงตั้งใจจะทำลายบาบิโลน องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงแก้แค้นแก้แค้นให้พระวิหารของพระองค์
12 จงชูธงขึ้นประชิดกำแพงของบาบิโลน!จงเสริมกำลังผู้รักษาการณ์จงวางยามประจำจงเตรียมกองซุ่มโจมตีไว้! องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงทำให้สำเร็จตามที่ทรงมุ่งหมายไว้ตามประกาศิตเกี่ยวกับชาวบาบิโลน
13 เจ้าผู้อาศัยริมห้วงน้ำทั้งหลายและมีทรัพย์สมบัติมั่งคั่งถึงจุดจบของเจ้าแล้วถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะถูกตัดขาด
14 พระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์ได้ปฏิญาณไว้โดยอ้างพระองค์เองว่าแน่นอน เราจะให้ผู้คนเนืองแน่นดินแดนของเจ้าเหมือนตั๊กแตนฝูงมหึมาและพวกเขาจะโห่ร้องมีชัยเหนือเจ้า
15 “พระองค์ทรงสร้างโลกโดยฤทธานุภาพทรงสถาปนาพิภพไว้ด้วยพระปรีชาญาณและทรงคลี่ฟ้าสวรรค์ออกด้วยความเข้าใจ
16 เมื่อพระองค์ทรงเปล่งพระสุรเสียง ห้วงน้ำในฟ้าสวรรค์ก็ร้องคำรามพระองค์ทรงให้เมฆลอยขึ้นจากสุดปลายแผ่นดินโลกทรงส่งฟ้าแลบให้มากับฝนและทรงนำกระแสลมออกมาจากคลัง
17 “ทุกคนก็สิ้นคิดและขาดความรู้ช่างทองทุกคนอับอายขายหน้าเพราะรูปเคารพของตนเทวรูปของเขาเป็นสิ่งจอมปลอมพวกมันไม่มีลมหายใจ
18 มันเป็นของไร้ค่า เป็นสิ่งที่น่าเยาะเย้ยเมื่อถึงเวลาพิพากษา มันก็พินาศ
19 แต่พระองค์ผู้มีกรรมสิทธิ์เหนือยาโคบไม่เหมือนเทวรูปเหล่านี้เพราะพระองค์ทรงเป็นพระผู้สร้างสรรพสิ่งรวมทั้งเผ่าที่เป็นกรรมสิทธิ์ของพระองค์พระนามของพระองค์คือพระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์
20 “เจ้าเป็นตะบองรบเป็นอาวุธสำหรับทำสงครามของเราซึ่งเราใช้เจ้าทุบบรรดาประชาชาติเราใช้เจ้าทำลายอาณาจักรต่างๆ
21 เราใช้เจ้าทุบม้าและพลม้าเราใช้เจ้าทุบรถม้าศึกและพลขับ
22 เราใช้เจ้าทุบผู้ชายและผู้หญิงเราใช้เจ้าทุบคนแก่และเด็กเราใช้เจ้าทุบชายหนุ่มและหญิงสาว
23 เราใช้เจ้าทุบคนเลี้ยงแกะและฝูงแกะเราใช้เจ้าทุบชาวนาและวัวเราใช้เจ้าทุบผู้ว่าการและขุนนางทั้งหลาย
24 “เราจะตอบสนองบาบิโลนและคนทั้งปวงที่อาศัยอยู่ในบาบิโลนต่อหน้าต่อตาเจ้าเพราะความผิดทั้งหมดที่เขาทำในศิโยน” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
25 “เราเป็นศัตรูกับเจ้า เจ้าภูเขาผู้ทำลายล้างเอ๋ยเจ้าผู้ผลาญทำลายทั้งโลก” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น“เราจะเหยียดมือออกสู้กับเจ้าจะกลิ้งเจ้าลงจากหน้าผาและเผาเจ้าให้วอดวาย
26 จะไม่มีการสกัดหินจากเจ้าไปเป็นศิลาหัวมุมหรือทำเป็นฐานรากเพราะเจ้าจะถูกทิ้งร้างตลอดไป” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
27 “จงชูธงขึ้นในดินแดนนั้น!จงเป่าแตรในหมู่ประชาชาติจงเตรียมชนชาติต่างๆ ไว้สู้รบกับมันจงเรียกอาณาจักรเหล่านี้มาสู้กับมันคือเรียกอารารัต มินนี และอัชเคนัสจงตั้งแม่ทัพขึ้นสู้รบกับดินแดนนั้นจงส่งฝูงม้ามาให้เนืองแน่นเหมือนฝูงตั๊กแตน
28 จงเตรียมประชาชาติทั้งหลายมาสู้รบกับบาบิโลนได้แก่บรรดากษัตริย์มีเดียผู้ว่าการและขุนนางทั้งปวงตลอดจนประเทศทั้งปวงใต้อาณัติ
29 แผ่นดินก็สั่นสะท้านและทุรนทุรายเพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงยืนยันที่จะทำกับบาบิโลนตามที่ทรงตั้งพระทัยไว้คือทำให้ดินแดนบาบิโลนถูกทิ้งร้างไม่มีผู้คนอาศัยอยู่
30 นักรบของบาบิโลนหยุดต่อสู้หมกตัวอยู่ในที่มั่นพลังของพวกเขาหมดสิ้นไปเขากลายเป็นเหมือนผู้หญิงที่อยู่อาศัยในบาบิโลนถูกวางเพลิงลูกกรงประตูเมืองต่างๆ หักพัง
31 นักวิ่งไล่ตามกันไปผู้สื่อสารไล่ตามกันไปเพื่อไปรายงานกษัตริย์บาบิโลนว่าทั้งกรุงถูกยึดไปแล้ว
32 ท่าข้ามแม่น้ำถูกยึดเครื่องกีดขวางถูกเผาและเหล่าทหารก็ตกใจกลัว”
33 พระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์ พระเจ้าแห่งอิสราเอลตรัสว่า“ธิดาแห่งบาบิโลนเหมือนลานนวดข้าวเมื่อถึงเวลาก็ถูกเหยียบย่ำไม่ช้าก็จะถึงเวลาเก็บเกี่ยวบาบิโลน”
34 “กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์แห่งบาบิโลนได้ขย้ำเราพระองค์ได้เหวี่ยงเราลงสู่ความสับสนพระองค์ได้ทรงทำให้เรากลายเป็นไหเปล่าพระองค์ได้ทรงกลืนเราเหมือนงูพิษกินสิ่งโอชะของเราจนเต็มท้องแล้วสำรอกเราออกมา
35 ขอให้ความอำมหิตที่เรากับลูกหลานได้รับนั้นตกอยู่กับบาบิโลนเถิด”ชาวศิโยนกล่าวดังนั้นเยรูซาเล็มกล่าวว่า“ขอให้คนที่อาศัยอยู่ในบาบิโลนชดใช้ที่ทำให้เราสูญเสียเลือดเนื้อ”
36 ฉะนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้า ตรัสว่า“ดูเถิด เราจะให้ความเป็นธรรมแก่เจ้าและแก้แค้นให้เจ้าเราจะทำให้ทะเลและธารน้ำของบาบิโลนเหือดแห้ง
37 บาบิโลนจะเป็นซากปรักหักพังเป็นที่อยู่ของหมาในเป็นเป้าของความสยดสยองและการดูหมิ่นเป็นที่ซึ่งไม่มีผู้ใดอยู่อาศัย
38 มวลประชากรของบาบิโลนร้องคำรามเหมือนสิงโตหนุ่มครวญครางเหมือนลูกสิงห์
39 แต่ขณะที่พวกเขาถูกเร่งเร้าเราจะจัดงานเลี้ยงให้พวกเขาและทำให้พวกเขามึนเมาเพื่อพวกเขาจะหัวเราะลั่นแล้วก็หลับใหลไม่ตื่นตลอดกาล” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
40 “เราจะปราบเขาลงเหมือนแพะแกะที่ถูกต้อนไปฆ่า
41 “เชชัคจะถูกพิชิตเมืองซึ่งเป็นที่โอ้อวดของทั่วโลกจะถูกยึด!บาบิโลนจะเป็นที่สยดสยองยิ่งนักในหมู่ประชาชาติ!
42 ทะเลจะซัดท่วมบาบิโลนคลื่นคำรามของมันจะกลบบาบิโลนจนมิด
43 เมืองต่างๆ ของบาบิโลนจะถูกทิ้งร้างเป็นถิ่นกันดารแห้งแล้งเป็นแผ่นดินซึ่งไม่มีใครอยู่อาศัยไม่มีใครสัญจรผ่าน
44 เราจะลงโทษพระเบลในบาบิโลนทำให้เขาคายสิ่งที่กลืนลงไปออกมาชนชาติทั้งหลายจะไม่หลั่งไหลมาหาพระเบลอีกต่อไปและกำแพงของบาบิโลนจะพังทลาย
45 “ประชากรของเราเอ๋ย จงออกมาจากบาบิโลนจงหนีเอาชีวิตรอดเถิด!จงหนีให้พ้นจากพระพิโรธอันรุนแรงขององค์พระผู้เป็นเจ้า
46 อย่าเสียขวัญหรือหวาดหวั่นเมื่อได้ยินข่าวลือในดินแดนนั้นปีนี้ลือกันว่าอย่างนี้ ปีหน้าลือกันว่าอย่างนั้นข่าวลือเรื่องการนองเลือดในแผ่นดินและเรื่องนักปกครองต่อสู้กัน
47 เพราะเวลานั้นจะมาถึงอย่างแน่นอนเวลาที่เราจะลงโทษรูปเคารพทั้งหลายของบาบิโลนดินแดนบาบิโลนทั้งหมดจะอับอายขายหน้าและบรรดาผู้ถูกฆ่าจะนอนตายอยู่ในนั้น
48 แล้วฟ้าสวรรค์กับแผ่นดินโลกและสรรพสิ่งในนั้นจะโห่ร้องยินดีเหนือบาบิโลนเพราะบรรดาผู้ทำลายจากทางเหนือจะมาโจมตีบาบิโลน” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
49 “บาบิโลนจะต้องล่มจมเพราะชนอิสราเอลที่ถูกฆ่าเช่นเดียวกับคนทั่วโลกที่ถูกฆ่าที่ต้องล้มตายเพราะบาบิโลน
50 พวกเจ้าผู้หนีรอดจากคมดาบจงไปเสีย อย่ามัวร่ำไรอยู่!ในแดนไกลโพ้น จงระลึกถึงองค์พระผู้เป็นเจ้าและคิดถึงเยรูซาเล็ม”
51 “เราอับอายขายหน้าเพราะเราถูกสบประมาทและความอัปยศกลบหน้าเราเพราะคนต่างชาติเข้ามาในที่บริสุทธิ์ของพระนิเวศขององค์พระผู้เป็นเจ้า”
52 องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศว่า “แต่วันเวลาจะมาถึงเมื่อเราจะลงโทษรูปเคารพต่างๆ ของบาบิโลนและทั่วดินแดนบาบิโลนจะครวญครางเพราะความย่อยยับ
53 ถึงแม้ว่าบาบิโลนสูงเทียมฟ้าและเสริมป้อมปราการให้แข็งแกร่งเราก็จะส่งผู้ทำลายมารบกับมัน” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
54 “เสียงร้องดังมาจากบาบิโลนเสียงหายนะใหญ่หลวงดังมาจากดินแดนของชาวบาบิโลน
55 องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงทำลายล้างบาบิโลนจะทรงสยบเสียงอึกทึกน่ารำคาญของมันคลื่นศัตรูจะรุกเข้ามาเหมือนห้วงน้ำใหญ่เสียงสนั่นของเขาจะดังก้อง
56 ผู้ทำลายจะมาสู้กับบาบิโลนนักรบของบาบิโลนจะถูกจับเป็นเชลยธนูของเขาจะถูกหักทิ้งเพราะพระยาห์เวห์ทรงเป็นพระเจ้าแห่งการตอบสนองพระองค์จะทรงตอบสนองอย่างสาสม
57 เราจะทำให้เหล่าขุนนางและปราชญ์ของบาบิโลนมึนเมาตลอดจนผู้ว่าการ นายทหารและนักรบทั้งหลายพวกเขาจะหลับใหลและไม่ตื่นอีกเลยตลอดกาล”องค์กษัตริย์ผู้ทรงพระนามว่าพระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์ประกาศดังนั้น
58 พระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์ตรัสว่า“กำแพงหนาของบาบิโลนจะถูกทลายราบและประตูสูงของมันจะถูกเผาประชาชาติทั้งหลายจะเหนื่อยเปล่าสิ่งที่ได้ลงแรงไว้จะกลายเป็นเพียงเชื้อไฟ”
59 ทั้งหมดนี้เป็นเนื้อความซึ่งเยเรมีย์สั่งไว้กับผู้ดูแลแขวงชื่อเสไรอาห์บุตรเนริยาห์บุตรมาอาเสอาห์ เมื่อเขาไปยังบาบิโลนพร้อมกับกษัตริย์เศเดคียาห์แห่งยูดาห์ในปีที่สี่แห่งรัชกาลของพระองค์
60 เยเรมีย์บันทึกเกี่ยวกับภัยพิบัติทั้งปวงซึ่งจะเกิดขึ้นกับบาบิโลนไว้ในหนังสือม้วนทั้งหมดซึ่งบันทึกมาข้างต้นเกี่ยวกับบาบิโลน
61 เยเรมีย์กล่าวกับเสไรอาห์ว่า “เมื่อท่านไปถึงบาบิโลน จงอ่านออกเสียงข้อความทั้งหมดนี้
62 แล้วจงกล่าวว่า ‘ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ได้ตรัสไว้ว่าจะทรงทำลายสถานที่นี้จนไม่มีทั้งคนและสัตว์อาศัยอยู่ในดินแดนนี้เลย มันจะถูกทิ้งร้างตลอดกาล’
63 เมื่อท่านอ่านจบแล้ว จงเอาหนังสือม้วนนี้ผูกเข้ากับก้อนหินแล้วเหวี่ยงลงในแม่น้ำยูเฟรติส
64 จากนั้นจงกล่าวว่า ‘เช่นนี้แหละ บาบิโลนจะจมลง ไม่ได้ผุดไม่ได้โผล่อีกเลย เพราะภัยพิบัติซึ่งเราจะนำมายังบาบิโลนและพลเมืองของบาบิโลนจะล้มตาย’ ”ถ้อยคำของเยเรมีย์จบลงเพียงเท่านี้