1 “‘องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศว่าเมื่อถึงเวลานั้นกระดูกของบรรดากษัตริย์และขุนนางของยูดาห์ กระดูกของเหล่าปุโรหิตและผู้เผยพระวจนะ และกระดูกของชาวเยรูซาเล็มจะถูกขุดออกมาจากหลุมฝังศพ
2 และถูกทิ้งกระจัดกระจายไว้กลางแจ้งภายใต้ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และมวลหมู่ดาวแห่งฟ้าสวรรค์ซึ่งพวกเขารักและปรนนิบัติ ติดตามขอคำปรึกษาและนมัสการ กระดูกของพวกเขาจะไม่ถูกเก็บรวบรวมขึ้นมาอีกหรือถูกฝังไว้ แต่จะเป็นเหมือนขยะที่ทิ้งไว้บนพื้น
3 และบรรดาผู้ที่ยังเหลือรอดอยู่ในหมู่ประชาชาติชั่วร้ายนี้ จะเรียกหาความตายมากกว่ามีชีวิตอยู่ในที่ซึ่งเราจะเนรเทศพวกเขาไปนั้น พระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์ประกาศดังนี้’
4 “จงไปบอกพวกเขาว่า ‘องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้“ ‘เมื่อคนล้มลง เขาจะไม่ลุกขึ้นหรือ?เมื่อเขาไปผิดทาง เขาจะไม่ย้อนกลับมาหรือ?
5 แล้วทำไมประชากรเหล่านี้หันไปทางอื่น?เหตุใดเยรูซาเล็มจึงหันไปทางอื่นเสมอ?พวกเขายึดติดกับความหลอกลวงพวกเขาไม่ยอมหันกลับมา
6 เราตั้งใจฟังแต่พวกเขาไม่ได้พูดสิ่งที่ถูกต้องไม่มีใครกลับตัวกลับใจจากความชั่วร้ายของตนและกล่าวว่า “ข้าได้ทำอะไรลงไป?”แต่ละคนไปตามทางของตนเองเหมือนม้าทะยานออกศึก
7 แม้แต่นกกระสาในท้องฟ้ายังรู้กำหนดฤดูกาลเช่นเดียวกับนกพิราบ นกกระเรียน และนกนางแอ่นยังรู้จักสังเกตว่าได้เวลาอพยพแต่ประชากรของเราไม่รู้ข้อกำหนดต่างๆ ขององค์พระผู้เป็นเจ้า
8 “ ‘เจ้าพูดออกมาได้อย่างไรว่า “เราเฉลียวฉลาดเพราะเรามีบทบัญญัติขององค์พระผู้เป็นเจ้า”ในเมื่อปากกามุสาของเหล่าอาลักษณ์ได้บิดเบือนบทบัญญัตินั้น?
9 คนฉลาดเหล่านั้นจะต้องอับอายขายหน้าพวกเขาจะหวาดกลัวท้อแท้และติดกับเนื่องจากได้ละทิ้งพระวจนะขององค์พระผู้เป็นเจ้าเขามีสติปัญญาประเภทไหนกัน?
10 ฉะนั้นเราจะยกภรรยาของพวกเขาให้ชายอื่นและยกที่นาของพวกเขาให้เจ้าของคนใหม่ตั้งแต่ผู้น้อยที่สุดจนถึงผู้ใหญ่ที่สุดล้วนโลภมุ่งกำไรพวกผู้เผยพระวจนะและปุโรหิตก็ไม่ต่างกันล้วนโกหกหลอกลวง
11 พวกเขาทำแผลให้ประชากรของเราราวกับว่าไม่สาหัสรุนแรงเท่าไรพวกเขากล่าวว่า “สันติสุข สันติสุข”ทั้งๆ ที่ไม่มีสันติสุข
12 พวกเขาละอายใจในความประพฤติอันน่าขยะแขยงของตนบ้างหรือเปล่า?เปล่าเลย พวกเขาไม่ละอายสักนิดไม่รู้เลยว่าการมียางอายนั้นเป็นอย่างไรฉะนั้นพวกเขาจะล้มลงในหมู่ผู้ที่ล้มลงเขาจะตกต่ำลงเมื่อเราลงโทษเขา องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนั้น
13 “ ‘องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศว่าเราจะริบผลิตผลของเขาไปจะไม่มีผลองุ่นติดอยู่บนเถาไม่มีมะเดื่อบนต้นใบของมันจะเหี่ยวเฉาไปอะไรที่เราให้พวกเขาไว้จะถูกยึดไป’ ”
14 “เราจะมานั่งรอความตายอยู่ที่นี่ทำไม?มาเถิด ไปด้วยกัน!ให้เราหนีไปยังหัวเมืองป้อมปราการต่างๆไปตายเสียที่นั่น!เพราะพระยาห์เวห์พระเจ้าของเราได้กำหนดให้เราพินาศย่อยยับแล้วและทรงยื่นถ้วยยาพิษให้เราดื่มเพราะเราได้ทำบาปต่อพระองค์
15 เรามุ่งหวังสันติสุขแต่มันก็ไม่เกิดอะไรขึ้นเรามุ่งหวังเวลาแห่งการเยียวยารักษาก็มีแต่เพียงความสยดสยอง
16 เสียงหายใจฟืดฟาดของม้าฝ่ายศัตรูได้ยินมาจากเมืองดานทั่วทั้งดินแดนสั่นสะท้านด้วยเสียงม้าศึกศัตรูกำลังมาเขมือบทั้งดินแดนนี้และทุกสิ่งที่นี่ไม่ว่านครหรือผู้คนที่อาศัยอยู่ในนั้น”
17 “ดูเถิด เราจะส่งงูพิษมาในหมู่พวกเจ้างูพิษซึ่งไม่มีใครสะกดได้จะมาฉกเจ้า” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
18 โอ ข้าแต่องค์ผู้ทรงปลอบโยนข้าพเจ้าในยามโศกเศร้าดวงใจของข้าพเจ้าอ่อนระโหยอยู่ภายในข้าพเจ้า
19 ฟังเสียงร่ำไห้ของพี่น้องร่วมชาติของข้าพเจ้าจากแดนไกลโพ้นเถิดพวกเขาถามว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้าไม่ได้ประทับอยู่ในศิโยนหรือ?องค์กษัตริย์แห่งศิโยนไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วหรือ?”“ทำไมหนอพวกเขาจึงยั่วโทสะเราด้วยรูปเคารพและด้วยเหล่าเทวรูปต่างชาติอันไร้ค่า?”
20 “ฤดูเก็บเกี่ยวผ่านพ้นไปฤดูร้อนก็หมดไปและยังไม่มีใครช่วยเราให้รอด”
21 เพราะว่าพี่น้องร่วมชาติของข้าพเจ้าถูกบดขยี้ ดวงใจของข้าพเจ้าจึงแหลกสลายข้าพเจ้าคร่ำครวญอาดูรและความสยดสยองเกาะกุมข้าพเจ้า